Column Sanne Verhoef: Keep it cool...

Schiet mij maar lek. Wat is er gebeurd met de nuchterheid van wijlen Jan Pelleboel die het bij een temperatuur van 25 – 33 graden enkel had over ‘zomers weer’, zonder in de vlekken te schieten? Ik zit hier in de schaduw met een kop verse muntthee en denk aan de tijd dat mensen met zomerse temperaturen in auto’s zonder airco naar hun werk reden en in de file stonden. Ik herinner me ook uit mijn jeugd de keren op weg naar onze vakantiebestemming. In een bloedhete auto uren wachtten we uren op het veer naar Texel. Inderdaad… zonder airco. En geen iPad met programma’s en spelletjes om ons kinderen zoet te houden. Maar we vermaakten ons prima: ‘Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet…’ werd afgewisseld met ‘Ik ga op reis en neem mee….’ en waren we dat beu, dan was het plaatsnamenspel aan de beurt, waarbij de eindletter van de plaatsnaam die je voorganger noemde, de beginletter was van de plaatsnaam die jij moest verzinnen. Dat hielden we lang vol. Raampjes hadden we ouderwets met spierkracht wat naar beneden gedraaid en er handdoeken tussen geklemd om schaduw te creëren. Werden we al wat onrustig, dan had dat alles te maken met onze blote benen op de tuinslangen-leren achterbank; die was bloedheet. Je moest regelmatig verzitten, om samensmelting met de skaibank te voorkomen. De blijdschap en het spannende gevoel van ‘we zijn er bijna’ won het echter altijd van het ongemak… 

Ik voel hoe een glimlach mijn mondhoeken krult. Ik neem voorzicht nog een slok thee en denk aan mijn schooltijd in de zomer. De verschillende scholen in Duitsland waar ik in mijn jeugd heen ging, hadden iets weg van noodgebouwen met een plat dak. Het werd er bloed-verzengend heet. Maar ’s zomers was het altijd feest: zandbakken werden tot waterbakken omgetoverd. En een verzameling sproeiers maakte van het schoolplein een waterpark. Zowel de jongste als de oudste leerlingen vermaakten zich samen prima. En zo klein als de jongsten waren, ze zochten zelf wel de schaduwrijke plekken op, omdat het gras en de tegels in de zon, te warm waren om überhaupt op te lopen. Daarvoor hoefden ze geen hitteplan te lezen… 

Ik besluit eens in dat hitteplan te duiken… Zo staat er onder meer: Zorg vol voldoende drinken. Zet water, limonade, thee of koffie klaar. Spoor de ander aan om meer te drinken dan normaal, ook als degene aangeeft geen dorst te hebben. Nu zou ik zelf koffie in de opsomming vervangen door karnemelk; een uitstekende dorstlesser bij warm weer, omdat het verkoelend werkt. En helpt bij het aanvullen van vocht en elektrolyten die je verliest door transpiratie. Dan de tip: wees alert op kleine kinderen in geparkeerde auto’s. Pardon?! Wie (kleine) kinderen en dieren bij warm weer in de auto laat, is kennelijk zelf al door de hitte bevangen…. Ik vraag me af of er nou werkelijk iets in het plan staat dat het inzicht vergroot van wat je wel/niet moet doen bij extreme hitte… 

We passen als vanzelf ons tempo aan. We zoeken schaduw op. Bijvoorbeeld in de prachtige Vlindertuin van de Aerden Plaats. Of bij Wad Noflik. We dragen een petje en eten een extra (water)ijsje. Wie wil draven kan ik de vroege ochtend aanraden, vóór de hitte. Waar ik dan ter afsluiting van mijn rondje een duik neem in het Gooimeer, zie ik dat mijn voormalige plonsmaatje Hans de Ruig, z’n runs combineert met een duik in het haventje van Alde Leie… en geef hem eens ongelijk: het is er zwemmen in een schilderij. 

Tja…. dat hitteplan. Laten we vooral ons eigen plan trekken. Ons gezond verstand gebruiken. Luisteren naar ons lichaam en daarop vertrouwen... Ik drink m’n laatste slok thee en neem nog een extra glas water. “Proost!”  

Sanne Verhoef