Gezinsgedoe

Laat ik eerst de hand in eigen boezem steken. Het ligt vast aan mijn overgevoelige gehoor. Of dat ik een heel klein beetje een controlefreak ben. Misschien moet ik het allemaal wat meer loslaten? Relax, nothing is under controle. Dat idee. Hoe het ook zij, ik vind soms ondoenlijk, om naast al die bedrijvigheid in huis iets gedaan te krijgen. Man, kind, poezen. De hele tijd om me heen draaiend, en - al dan niet bewust - continu om aandacht vragend. Ik weet, ik moet mezelf gelukkig prijzen. We zijn gezond. We hebben voldoende werk. Het kind is blij, doet het goed ‘op school’, etcetera. Dus, wat zit ik eigenlijk te zeuren?

Nou kijk, het zit zo. Mijn echtgenoot zo’n type dat - ondanks dat hij echt heel lief is, laten we dat voorop stellen - nogal veel en vaak z’n eigen ding doet. In de praktijk komt dat vooral neer op zijn wekelijkse dobbelavond met vrienden en andere gezelligheden zoals weekendjes weg met zijn maten. Sinds kort heeft hij iets nieuws toegevoegd aan zijn lijstje met ‘hobby’s’: fietsen. Met het doel de Mont Ventoux te beklimmen, wat betekent dat er minimaal twee keer per week getraind moet worden. (Overigens respect voor het doel op zich.) En dan moet er nog wel eens iets van werk (die van het betalende soort) gedaan worden in wat voor anderen als vrije tijd geldt. Waarvoor alle begrip want brood op de plank enzo, maar u snapt: er blijft ogenschijnlijk weinig tijd over voor het gezin. Klinkt nog steeds als gezeur hè?

Komt ‘ie. Die lieve man van mij bestempelde de activiteiten met zijn gezin onlangs als ‘gezinsgedoe’. Serieus?! De stoom kwam nog net niet uit mijn oren. Het gezamenlijk nuttigen van een maaltijd - aan tafel graag ja - vind jij gedoe? Of koken. Man oh man. Daar haalt hij zo weinig plezier uit. Het lijkt haast een straf voor hem, de sporadische momenten die hij achter de kookplaat staat. Even ‘verplicht’ kwartetten met zijn dochter en hij begint al te puffen en te steunen. Joh. Last van een midlife ofzo? 

Goed. Ik wil niet hatelijk overkomen want geloof me, ik ben dol op die vent. En laten we wel wezen, hij doet het niet met opzet. Hij is gewoon geen typische family man. Punt. Wie ben ik dan om hem in een keurslijf te duwen? Eentje waarin hij zich niet fijn voelt. Kortom of nee, even kort door de bocht: laat hem lekker zichzelf zijn. (Sowieso.) Een maaltijd bereiden met de slowcooker is immers ook koken. Puffend en steunend aan dat potje kwartet beginnen, vervolgens rete-competitief zijn en er dan tóch plezier aan beleven. Hoezo gezinsgedoe? Gotta love him