Algemeen

Column: Beleving van tijd

Vorige maand zijn we een paar keer op het verkeerde been gezet. Maar het lijkt erop dat de lente definitief is begonnen.

Lammetjes in de wei. Zwanen op het nest. Bomen wiens knoppen knappen onder invloed van de zon en pronken met het groenste groen. Mensen die zich haasten naar een plek op het terras, uit de wind in de zon. En de eerste witte benen die nog wat onwennig bloot in de buitenlucht door het straatbeeld dartelen. Het eerste ijsje is ook een feit. 

Dubbel genieten, want ik had wat te vieren. Na een zenuwslopende tijd ziet het ernaar uit dat ik in rustiger vaarwater terecht kom. Bovenaan mijn lijstje stond immers nog het vinden van woonruimte. Voor de bezichtiging had ik een van mijn vrienden, Etienne, aangehaakt die makelaar is; nu al de beste beslissing van het jaar. Ik had een appartement op het oog. We waren in onderhandeling. Maar de verkopers hulden zich in stilzwijgen na een eerste overleg over het bod en de gewenste overdrachtsdatum. Hun makelaar hintte voorzichtig dat het wellicht wijs was om toch ook verder te kijken. 

En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb! In no time bekeek ik een ander appartement…. een plaatje! Alles ging vervolgens in de hoogste versnelling: een 2e bezichtiging. Het bestuderen van bestemmingsplannen en VvE-stukken. Het schakelen met financieel adviseur Jos. En daarna direct actie in de vorm van een bod en onderhandelen. Spannend tot het laatst. Wéér die bevestiging dat hulp van iemand met kennis, die wéét hoe het spel gespeeld wordt, geen luxe maar noodzaak is. 

En het resultaat mag er zijn, want per 15 mei krijg ik de sleutel van mijn nieuwe stek. Als je dit leest Et: tige dank!!! Zonder jou was het nooit gelukt! Per genoemde datum ben ik de trotse eigenaar van een licht appartement in de kop van Almere-Haven. Met zicht op het haventje. Op loopafstand van een strandje en de dijk langs het Gooimeer waar ik menig kilometer verwacht te rennen. Op Ouwe Syl ben ik verknocht geraakt aan het gevoel van ruimte. Aan buiten zijn en buiten zwemmen in het haventje van Alde Leie. Aan frisse lucht en zicht op de mooiste wolkenluchten. En er werd mij nog eens extra duidelijk hoe belangrijk water voor mij is. In mijn stoutste dromen had ik me niet durven hopen dat ik in dit deel van het land, met de woningmarkt zoals die nu is, een appartement zou vinden dat op alle punten aan mijn woonwensen voldoet. 

Dolblij ben ik! Open ruimtes met hoogteverschil maken het appartement speels en nodigen uit tot creatief inrichten. Het biedt zelfs de mogelijkheid om de massagepraktijk aan huis weer op te pakken. Als de verhuiswagen straks vertrokken is, eerst maar ’s landen. Genieten van ‘even niets’. 

Voor het opbouwen van een nieuw bestaan heb ik 1 jaar noodgedwongen in een hotel gewoond. Een hotel dat door de gemeente is aangewezen voor de opvang van vluchtelingen. Onmiskenbaar van invloed op de sfeer en energie die hier hangt; mensen die zich schimmig door het hotel verplaatsen. Geen knikje, geen groet kan er bij een ontmoeting vanaf. Niet mijn eigen spullen om me heen. Geïmproviseerd koken op 2 plaatjes. Meerdere keren politie in de lobby. Geloof me, niet ideaal, noch inspirerend. 

Dat het 2 weken voor het aflopen van het contract met het hotel gelukt is woonruimte te vinden, die ook nog eens helemaal naar mijn zin is, mag een godswonder heten. Het gevoel van opluchting is ongekend. Onlangs was ik jarig en heb ik mijn traditionele nieuwjaarronde gerend. Alle opluchting, blijdschap en dankbaarheid kwamen tot uitdrukking in een run van 22km; een afstand die weer mogelijk is, door loopvermogen dat ik heb opgebouwd, omdat hardlopen al lange tijd voelt als de enige constante factor in m’n leven, waarvan de basis voor mij veel weg had van drijfzand.

En de aanhouder wint. Met binnen een maand zicht op m’n eigen noflike prachtplek kan ik met recht zeggen: “een nieuwe lente, een nieuw begin”

Sanne Verhoef