Column: De kracht van loslaten

Een 8-letterwoord dat me vaak bezig houdt. Misschien wel één van de belangrijkste dingen om te leren in dit leven, dat we, ironisch genoeg, uiteindelijk ook weer moeten loslaten. Als een soort van ‘grande finale’. Wellicht ook ‘t meest gebruikte woord als ‘t over mindfulness gaat. Ik heb erop gekauwd en gespuugd. ’t Vervloekt en ermee geworsteld: verdriet en oud zeer loslaten. Verwachtingen loslaten. En contacten, die je niets brengen. Maar wat dóe je dan precies? Of juist niet. En belangrijker: wat levert het je op? 

Loslaten betekent voor mij, aandacht hebben voor waar mijn gedachtes naartoe gaan. Wát ik wil loslaten, maakt daarbij weinig uit. Een voorbeeld. Onlangs is mijn website live gegaan; razend spannend! In december had ik hiervoor zelf dapper een begin gemaakt. De teksten waren praktisch af. En ik zag al precies voor me, hoe de site eruit moest zien. Maar ‘t lukte me niet om dat wat ik voor me zag, te bouwen. Dagen en weken heb ik geprutst met formats. Spanning en frustratie liepen op; woelen, draaien, slapeloze nachten. Echt, ik kon mijn laptop op enig moment wel door het raam slingeren. Bij wijze van spreken dan. Al mijn energie ging erin zitten. Een berg frustratie en spanning. Maar niet de gewenste website. En toen was daar ‘t stemmetje dat zei: “Tijd om te kiezen”.  Los van wat ik wil loslaten, begint het altijd daarmee. En daarin zit iets heel krachtigs: het besef dat ik kán kiezen…. altijd! In dit geval was het de keuze tussen blijven prutsen. Of kijken hoe ‘t anders kan. Ik koos het laatste. Ondertussen had ik gehoord dat Sietse van der Weg, de zoon van een dorpsgenoot van mij, o.a. websites bouwt. Ik liet het idee los dat ik het zelf moest doen en nam contact met hem op. Inmiddels is ook duidelijkheid dat hij dat met Friese nuchterheid waanzinnig goed kan. Loslaten en het aan hem overlaten, heeft me zoveel ruimte gegeven! Weg met de frustratie en slapeloze nachten… en hallo prachtige site! Nu gaat dit om een website. Maar ik heb hetzelfde gedaan met o.a. verdriet rond leven zonder mijn familie. En mijn kinderwens die nooit vervuld is. Loslaten begon altijd met dat stemmetje: “Tijd om te kiezen San. Waar kies je voor?”. Gevolgd door de vraag: ga ik gevoelens die me niets brengen voeden, door erbij stil te blijven staan. Erover te piekeren en ervan wakker te liggen? Of accepteer ik dat ik bepaalde gevoelens heb? En laat ik ze ‘zijn’ zonder er extra aandacht aan te schenken? ’t Gaat de ene keer makkelijker dan de andere keer, maar echt…. Het werkt! En als ‘t lukt, dan zit in loslaten het grootste cadeau. Als denker maak ik van ‘loslaten’ inmiddels een soort van sport; het brengt luchtigheid en geeft ruimte. Zo is mijn oefening nu, loslaten dat ik ‘t grijze, regenachtige koude weer zo zat ben. Ik wil weer in korte broek en hemdje draven. De zon op mijn huid voelen. ’s Avonds met verkleurde wangen buiten zitten. En een terrasje pakken… Waar kies ik voor: blijf ik balen van die méér dan 50 tinten grijs. Van de wind en regen en ‘t kwik, dat maar niet boven de 18 graden komt? Of trek ik een lange neus naar het weer. Doe ik mijn ding. En ga ik in korte broek draven met een windjack aan? Dat laatste natuurlijk! En ik kan vertellen dat zo’n keuze beloond wordt! In mijn geval met rode wangen van inspanning. En een voldaan gevoel, omdat ik het weer niet heb laten bepalen hoe ik me voel: daar ga ik toevallig namelijk altijd nog zelf over! En daarna lekker zingend onder een koude douche. Omdat ik weet, dat ik dan bruis van energie om er een mooie dag van te maken. Loslaten maakt wat los… en wat… dat bepaal ik zelf!

Sanne Verhoef