COLUMN: De laatste keer…

Nu, na ‘75 tinten Bertus’ draag ik de pen over aan een nieuwe columnist. Niet omdat ik het niet meer leuk vind, integendeel. Maar omdat ik van mening ben dat het verfrissend is dat ook andere schrijvers hun talenten in deze mooie weekkrant moeten kunnen etaleren. Ik heb inside information en zeg niets teveel door te verklappen, dat de nieuwe Sylster columnist een taalvirtuoos is. Eentje die in staat is om met woordspelingen, lees-verslindende columns te produceren. We gaan het lezen. Succes alvast. 

In de afgelopen zes jaar heb ik mijn ziel en zaligheid behoorlijk bloot gelegd, een stuk van mijn leven heb ik aan het mij zo vertrouwde krantenpapier - en de consumerende lezer - toevertrouwd. Voor mij bestaat er als ‘krantenman’ begrijpelijkerwijs ook maar een soort van krant, de papieren versie! Vanaf de basisschool heb ik een relatie met de krant. Al gaat het verhaal ‘van krantenjongen tot miljonair’, bij mij niet op. Ik ben zover ik weet gezond, gelukkig getrouwd, heb drie prachtige dochters en prima schoonzonen. En, sinds kort twee oogverblinde kleinkinderen. Met deze beweeglijke lachebekjes voel ik me, nee ben ik rijker dan de meeste miljardairs. 

Dit is een afscheid waar het woord ‘dubbel’ niet doeltreffender kan. Omdat ik niet alleen column-loos verder door het leven ga, maar ook omdat ik per 1 april 2021 mijn krant verlaat. Na 42 prachtige jaren bij ‘myn Ljouwerter Krante’ en 75 edities in de Stienser breekt de tijd van een andere manier van genieten aan, althans dat hoop ik. 

Zoals gezegd vertrouw je als columnist een deel van je privé toe aan de lezers. Soms met een serieuze ondertoon, soms met een kwinkslag. Het is leuk wanneer je feedback op je proza ontvangt, reacties geven je de bevestiging dat je niet voor Jan met de korte achternaam bezig bent. En, reacties heb ik de afgelopen jaren regelmatig ontvangen. Meestal positief, één keer kon iemand de met een knipoog bedoelde Ouwesylzoekers column helaas niet op waarde schatten. En ook dat mag, ieder zijn mening!

Ondanks dat het niet altijd eenvoudig is een columngeschikt onderwerp te vinden, komen er toch steeds weer verhalen op je pad die zich lenen voor de Stienser zijlijn. Een toevallige ontmoeting met een onbekende ‘Amsterdamse spraakwaterval’, inspireerde me het Sloterplas wandelgesprek te vereeuwigen. Het gesprek van een half uurtje maakte indruk. De met levenservaring overgoten leeftijdsgenoot vertrouwde haar hele ziel en zaligheid op ongezouten Suri-Amsterdamse wijze toe aan deze onbekende. 

De editie waarin spraakmakende en ‘markante dorpsfiguren’ nog een keer tot leven komen, kreeg veel herkennende bijval. De ‘paarse enveloppe’ confronteerde me met mijn grijze haren en jaren. Het ‘nagelkniptrauma’ voelt na 50 jaar nog steeds bloederig. De geboorte van onze twee ‘oogappeltjes’, hebben m’n leven nieuwe glans en voeding tot schrijven gegeven. De ‘Stille nacht’ column zorgde in 2019 voor enige opschudding, de stilte van de avondklok heeft kort geleden heel Nederland letterlijk mogen ervaren. 

Vooraf had ik nooit kunnen bevroeden, dat er 75 columns uit mijn nou niet bepaald schrijversbrein zouden opborrelen. Het waren levensverhaaltjes van uren brainstormen, tikken, digitaal gummen, bijschaven en opnieuw tikken. Dat ik daarmee vierwekelijks de zijlijn van de Stienser een aantal jaren heb mogen vullen, heeft voldoening gegeven. Van ‘Nieuwe uitdaging’ tot ‘De laatste keer…’, het was een prachtige ervaring.  

Ik dank de redactie voor de (pers)vrijheid die ik heb gekregen. Voorts dank ik het lezerspubliek voor hun belangstelling en reacties. Maar bovenal dank ik mijn lieve vrouw Joukje, die me altijd steunt en motiveert in mijn tijdverslindende hobby’s, waarvan dit er eentje was. Nu zie ik er naar uit om samen met haar erop uit te trekken en te genieten van de mooie dingen die op ons pad komen. Waarbij we hoop ik, onze kleinkinderen in gezondheid mogen zien opgroeien.

Mijn column avontuur zit erop,
BEDANKT EN ANT KIKES! 

Bertus Dijkstra