Column: Elk eind is ’t begin van iets nieuws

Van de bijna 185 kilometer herinner ik me maar weinig. Gedachten tuimelden door m’n hoofd. Sneller dan de toegestane maximum snelheid plakten ze als roze plukken suikerspin aan elkaar. Toevalligheden die geen toeval konden zijn. Het lot, een letterlijk winnend lot met als hoofdprijs een huis, bracht mij van Arnhem naar Oudebildtzijl. Slapeloze nachten heb ik ervan gehad en nog. Na ‘n rit van bijna 2 uur was ik er dan eindelijk. Dat ik de auto midden op de Pyp wilde parkeren, geeft wel aan in welke toestand ik verkeerde. In klein comité werd ik ontvangen en via de zijdeur naar boven geleid. Boven Het Graauwe Paard dat tot feestlocatie was omgetoverd. Ik nam de eerste felicitaties in ontvangst van de organisator en de bestuursleden van VV Ouwe Syl die de unieke verloting hadden opgezet. Gevolgd door een check door de notaris. Na talloze “ik kan ‘t niet geloven” begaf ik me daarna richting het feestgedruis. Met ‘Een eigen huis…’ van René Froger uit de boxen, werd ik onder luid gejuich door de feestvierders ontvangen. Zo’n 2 uur daarvoor hadden ze enthousiast gereageerd op de mededeling dat de winnares in de auto zou stappen. En enthousiast waren ze! Er wachtte mij ‘n warm welkom: ik werd gefeliciteerd, geknuffeld en omhelsd. Hoezo stugge Friezen?! De geel/zwarte sjaal van VV Ouwe Syl die ik na binnenkomst omgehangen kreeg, heb ik die avond niet meer afgedaan. En ook de symbolische sleutel die mij werd overhandigd, heb ik niet meer losgelaten. Toen in optocht naar het huis. Foto’s zijn ‘t bewijs van m’n ongeloof, uitzinnige vreugde en blijdschap. Na het huisbezoek is er nog gedanst en gezongen tot in de vroege uurtjes. Bertus Dijkstra, de lezers wel bekend, en zijn vrouw hadden besloten dat ik niet dat hele eind alleen terug zou rijden; ze zouden ’n bedsy voor me klaarmaken. Voor mij… een wildvreemde! Samen met hen vertrok ik uiteindelijk richting hun huis. Dronken van geluk en tipsy van m’n eerste cola Berenburg. Aan de keukentafel hebben we nog tot diep in de ochtend nagepraat. Na wat gedommeld te hebben begonnen we met bleke gezichten van de slaap aan ‘n nieuwe dag. M’n telefoon die roodgloeiend stond, ging op de speaker. Zo leidde Bertus de gesprekken met Omrop Fryslân in goede banen en regelde momenten met de pers. Uiteindelijk ’s middags ter afsluiting van de heugenswaardige avond en ochtend, neergestreken bij Loes en Jacob voor ’n lunch.

Vanaf deze plek nog éénmaal ‘tige dank’ aan iedereen voor de onvergetelijke avond en het warme welkom. Met dank in het bijzonder aan Bertus en Joukje Dijkstra. 

Tja… en dan zul je maar ‘t schrijversstokje mogen overnemen van Bertus, die dat 6 jaar fantastisch heeft gedaan. Met columns die pakten, ontroerden en blij maakten. Levendig, vlot en met humor geschreven, recht uit ‘t hart. Met zijn ’75 tinten Bertus’ heeft m’n dorpsgenoot zijn sporen meer dan verdiend! En wat ‘n eer is het, om als nieuwe Ouwe Sylster op dezelfde plek m’n schrijfsels te mogen delen. Verliefd op de prachtige omgeving, zal ik als ‘import-Fries’ hiervoor putten uit het avontuur op m’n soms glibberige pad in ‘t creatieve, eigenzinnige en gastvrije Ouwe Syl. Het pad waarop ik leer, lach, huil, ontmoet, geniet, mij verheug, verwonder en zoveel meer. M’n hart heb ik er al verloren aan mensen die ik heb ontmoet. En aan de omgeving die voor mij als hardloper geweldig is om in te draven. Nog steeds ben ik bezig te landen in de klei. En m’n leven vorm te geven. In de hoop erin te kunnen wortelen om er, wie weet, voor altijd te blijven. 

Arnhem en het huis aan het water mis ik nog geregeld; het markeerde ‘n bijzondere tijd in m’n leven. Maar ‘k weet dat elk einde, ’t begin is van iets nieuws. En er wacht mij nog heel veel moois…

Sanne Verhoef