Algemeen

Column: Go with the flow

de redactie De Stienser 603 dagen geleden

En ineens waren we weer thuis… Home sweet home. Ja toch, niet dan? Inmiddels heb ik ondervonden dat de quote ‘home is where the heart is’, beter bij mij past. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben dol op ons huuske, in dat hartstikke fijne plekje in good old Fryslân boppe. En op al onze dierbaren die we zo lang hebben moeten missen. Echt. Maar had ik twee maanden terug nog zo’n heimwee naar huis, nu verlang ik stiekem een beetje terug naar life on the road.

Ik mis de blaffende honden in de nacht. De zoektocht naar weer een nieuwe plek voor de nacht, niet wetende waar we precies belanden. Het koken met ‘maar’ twee gaspitjes. Ons krappe maar oh zo gezellige camperbed. Ja, zelfs de zogenoemde (vooral sanitaire) ongemakken en de belachelijke hitte in de camper waaraan ik me uiteindelijk noodgedwongen overgaf. Kortom: het simpele leven.

Want één ding is me duidelijk geworden na bijna een half jaar leven op een paar vierkante meter. Uiteindelijk heb je maar weinig nodig. Behalve de mensen van wie je het meeste houdt. En die had ik bij me. Continu. Dat was dan misschien het enige heikele punt. Iets waar ik me van tevoren en ook tijdens de reis wel eens zorgen over heb gemaakt. Hoe gaan we dit met z’n drietjes overleven, zo op een kluitje? Slaan we elkaar na een paar maanden, of wellicht al na een paar weken, niet de camper uit? Ja, er was soms strijd. (En dan druk ik het nog zacht uit.) Vooral tussen ons, de twee volwassenen (op papier althans) in dit reisgezelschap, en de prepuberende dochter.

Het bleek allemaal één groot proces van zoeken, loslaten en vooral heel veel groei. Gaandeweg - letterlijk en figuurlijk in ons geval - ontstond er steeds meer rust. Een staat van zijn, noem het de juiste reismodus, waarin we ons alledrie steeds meer konden vinden. Met heus nog de nodige worstelingen, zoals we die ongetwijfeld thuis ook hadden gehad. Hoewel ik moet zeggen dat het sinds we terug zijn verbazingwekkend rustig is. (Gelijk even afkloppen!)

Verwarrend is het wel. Eerst dik vet terugverlangen naar thuis en alle lieve mensen daar, en dan nu dit. Precies op het juiste moment las ik iets bemoedigends in anwb-magazine Kampioen. Mo Ahmed (38) werd gevraagd naar zijn vakantieplannen. Die had hij niet. ‘Mijn leven is één grote vakantie. Mensen zijn het hele jaar door aan het stressen en gaan dan een of twee keer per jaar een paar weken naar een andere plek om geluk te zoeken. Maar dat ga je niet vinden als het niet in jezelf zit.’

Dus wat doe ik met deze tegenstrijdige gevoelens? Weinig. Just go with the flow. Hoewel ik graag een voorbeeld neem aan Mo: ‘Dicht bij jezelf blijven, jezelf niet een slaaf maken van het systeem. Ontspannen, lekker eten, doen wat je leuk vindt, in de natuur zijn. Genieten van de kleine dingen.’ Hear hear Mo.

femkejaarsma.nl

www.verwoordinbeeld.nl