Door Sanne Verhoef

Column: Lentekriebels

Hier in het hoge Noorden ervaar ‘k de seizoenen bewuster. Intenser ook. Onder meer vanwege de bedrijvigheid op de akkers. Regelmatig zet ‘k de auto aan de kant om één en ander te bekijken; het intrigeert me. In 2018, het jaar dat Leeuwarden Culturele hoofdstad was, kon ‘k mijn hart ophalen tijdens de openluchtvoorstelling ‘Altyd seumer’, hier op het Bildt. Het stuk over de ontstaansgeschiedenis van dit pootaardappelgebied, dat zich letterlijk op het land afspeelde. In het weidse landschap tekenden landbouwmachines die ‘k nog nooit eerder gezien had, zich af tegen de avondlucht. Indrukwekkend. 

Elk seizoen heeft zo z’n eigen activiteiten met de daarvoor benodigde machines. Nu ’t voorjaar. Als deze voormalig stadse het goed heeft, de tijd van kunstmest strooien. Bieten en siepels zaaien. De grond eggen. Aardappels poten en mest injecteren. Een ding weet ‘k wel: ongeacht het seizoen ziet mijn auto er hier regelmatig uit of ‘k Parijs|Oudebildtzijl heb gereden. Modderspetters overal. En dikke kleiklonten in de wielkasten. Die eerste zonnestralen geven steevast een zetje voor weer een bezoek aan de wasstraat. Dat voelt voor mij altijd als een feestje. Tijdens m’n eerste kennismaking ermee zal ‘k een jaar of 6 zijn geweest. ‘k Ging toen met mijn opa. Hij was ‘grutsk’ op zijn mobiel en vertroetelde de auto regelmatig met een bezoek aan de wasstraat. Hoewel straat… het was eerder een wasbox. ‘k Weet nog dat ‘k op de bordeauxrode tuinslangen-leren achterbank van zijn auto zat. Met kriebels in m’n buik. En de serieuze taak om te kijken of alle ramen goed dicht waren. De garagedeur zakte omlaag. ’t Werd donker. Water kletterde keihard op het dak. En kleurige borstels dansten om de auto. Gevolgd door vrolijk zwierende lappen. En het lawaai van de föhn. Voor de auto ging een luik omhoog… het feest zat erop. Blij kakelde ‘k dan mijn opa de oren van ’t hoofd. En genoot van het waterijsje dat ‘k daarna kreeg….  

Tegenwoordig rijd je je auto op een band die de auto vervolgens door de wasstraat loodst. Het assortiment borstels en lappen onderweg is uitgebreid. Schuim wordt in wilde patronen over de auto geblazen. Verschillende kleuren licht geven het een mysterieus aanzien. Wax is een extra optie. Maar het föhnen is gebleven. Net als de herinnering aan mijn eerste bezoek aan de wasstraat met opa. Die is er altijd. Tezamen met het blije, onbezorgde gevoel van toen. Kriebels… Als de buitenkant van de auto schoon is, volgt de binnenkant. Oké… ‘k huppel dan weliswaar niet de auto uit richting de stofzuigerslang. Maar toch zeker wel met een glimlach van oor tot oor. Vanwege die heerlijke herinnering; het wasbox-uitje met mijn pake. En natuurlijk ook door het zien van een blinkende, klei-vrije auto die klaar is voor het voorjaar. 

Maar maart roert z’n staart en april doet wat ‘ie wil… Het ene moment genieten we in de zon. En het andere moment dreigende wolkenluchten, hagel en natte sneeuw. Ook om kriebels van te krijgen. Maar dan vooral, omdat ik die dikke truien en vesten graag tot in het najaar achterin de kast wil hangen. Kriebels, omdat ik niet kan wachten om weer regelmatig bij ’t krieken van de dag langs het vaartje te draven. Vroege vogels het hoogste lied wil horen zingen. Af en toe stoppend om een foto te maken. In een poging het moment te vangen dat de zon zich die dag voor ‘t eerst laat zien. Na pakweg drie kwartier weer thuiskomen. En een extra blik op de knoppen van mijn perenboom werpen die op het punt van bloesemen staan. Daarna hup, onder een koude douche voor een energiek begin van de dag. ‘t Voorjaar geeft me kriebels, lentekriebels… als was ‘k verliefd. Laat het gauw echt voorjaar zijn.

 Sanne Verhoef