Column: Life is like a box of chocolates…

Niet met een bloedgang. Dat laat ik aan anderen over. Maar met zo’n 8km per uur diesel ik hier in de omgeving. ’s Ochtends stap ik dan zo rond 6.15 uur het bed uit. Koud water over mijn gezicht. Lenzen in. Ik klok een grote beker water weg. Hijs me in een korte broek, ongeacht het weer. En een shirt met lange mouwen. Rekken, strekken. Een windstopper aan. Verlichting, ICE-bandje en buidel om. Voor de deur activeer ik de Strava- en Nike-app die mijn loopjes registreren. Lichtje aan en gáán. Rond dit tijdstip kan ik zonder problemen door het station en de stad rennen. Oppassen geblazen op de spekgladde tegels. Helemaal op de hoogteverschillen die het centrum kent. Ik geniet van het donker en de ochtendfrisheid. Mensen die me tegemoet lopen, op weg naar de trein. Sommigen nog half in slaap. Anderen al diep verzonken in hun telefoon. Ik ren en ik kijk…. Vanuit het centrum vervolg ik mijn ronde waarvan het merendeel langs water. Zwanen net iets uit de kant, met de kop diep tussen de vleugels, blijken langslapers. Meerkoetjes en ganzen daarentegen, zijn echt vroege vogels en laten graag van zich horen. Ik ren, ik kijk en ik geniet. Hardlopen is voor mij ontspanning door inspanning. Als kind al, ontging me weinig en vroeg ik honderduit. Vanaf het moment dat ik wakker ben sta ik ‘aan’. Gedachten buitelen dwars door en over elkaar heen. Werkelijk álles komt voorbij. Vragend om verheldering, duidelijkheid en logica. Om een keuze. Of om aandacht. Weinig ruimte voor dagdromen realiseer ik me nu. ‘Life is like a box of chocolates. You never know what you gonna get’ is een waarheid als een koe. Mijn leven ervaar ik als ‘n beste box of chocolates. Als liefhebber van witte chocolade, ben ik een paar keer verblijd met een witte bonbon met fluweelzachte vulling. Voor het overgrote deel echter, kauw ik me dapper een weg door overwegend donkere, bittere chocola met kunstmatige kers. En eerlijk: hardlopen is daarbij mijn redding. Wanneer ik ren ga ik op in mijn omgeving. Ik hoef dan helemaal niets. In beweging zijn maakt, dat gedachten zich vrij door mij heen kunnen bewegen. Voorbij kunnen razen, zonder ‘vast’ te gaan zitten. Gedachten over de wens om werk en een werkomgeving te vinden die voor minstens 80% werkplezier oplevert. Over mijn zoektocht naar woonruimte. Over (voorbije) relaties en mijn aandeel daarin. Over mijn behoefte aan verbinding, aan oprechtheid. Over het verschil tussen alleen zijn en eenzaamheid. Over mijn jeugd. Of beter gezegd: het gemis ervan. Over de kraters die het geslagen heeft. En de sporen die het heeft nagelaten. Over de chaos en het gevoel van onveiligheid. Over mijn huidige situatie die die gevoelens triggert... Fantastisch nieuws dat er in die situatie verandering komt: ik ga aan de slag bij een werkgever die bedrijven en organisaties ondersteunt op het vlak van vitaliteit. Ik voel me er welkom en er zijn doorgroeimogelijkheden. Puzzelstukjes beginnen op hun plek te vallen. Met collega’s deel ik straks het enthousiasme voor een actieve en gezonde leefstijl ter bevordering van de vitaliteit. En samen met hen zet ik mij ervoor in daar ook voor anderen een bijdrage aan te leveren: helemaal mijn ding! Met pas nog ruim 16km op de teller en nog 9 maanden te gaan dit jaar, heb ik besloten dat 2023 het jaar van mijn 3e halve marathon wordt. Misschien ren ik die wel rond Ouwe Syl, op het Bildt, omdat daar het begin van mijn herstel is ingezet. Met hernieuwd vertrouwen in mijn lichaam en in mijzelf, draaf ik hier m’n rondjes. Intens dankbaar. Grappig wel, dat ik me zo energiek voel na het hardlopen, terwijl er de wereld aan gedachtes en gevoelens voorbij komt. Met wat ik altijd aan sport gedaan heb, zou ik wensen dat zich dat vertaalde in een slank postuur. Maar ja… die verhipte box of chocolates hè ;)