Column: Mijn Friese avontuur

De uitdagende, passende baan voor structurele inkomsten kwam er maar niet. En Corona, kort na de start van mijn eigen praktijk voor massage en (vitaliteits)coaching, deed het geheel ook geen goed. Was mijn tijd hier makkelijk? Zeker niet! Maar hij heeft me wel goud gebracht. In de vorm van leren relativeren. Oefenen van dankbaarheid. En ervaren dat ik niet mijn omstandigheden ben.  

Ik was herstellende van een burn-out toen ik hier neerstreek. Klachten bleven en ik belandde met de diagnose fibromyalgie bij een revalidatiearts. Tijdens het eerste (en ook enige) gesprek verdween m’n hoop. Pijnvrij bewegen was geen optie; ik moest ermee leren leven. Ontgoocheld vertrok ik. Met medicijnen waarmee ik niet mocht autorijden. Dat was een kantelpunt. Want op zoek naar werk, in een omgeving waar openbaar vervoer een zeldzaamheid is, was dat voor mij géén optie. ‘Alternatieve’ geneeskunde in combinatie met de rust en ruimte hier, het leef-ritme en nog meer aandacht voor een gezonde leefstijl maakte dat ik me weer zo goed als pijnvrij kan bewegen. Wat een cadeau! Koud douchen was vanwege alle pluspunten al deel van mijn dagelijks ritueel. Dat werd na een ontmoeting met dorpsgenoot Wytske het jaar door zwemmen in buitenwater. In het haventje van Alde Leie. Samen met duifman Hans, mattie Annet & Cor, Cool J en Jantsje. Wat ga ik hen en zwemmen in ‘ons vaartje’ missen! Net als wandelen op het Noarderleech, dat met helder weer zicht op Ameland biedt. En het voorjaar, dat ik nergens zo mooi en intens ervaren heb als hier. Allereerst, omdat het een welkome afwisseling is met de winters, die hier grauwer en grijzer lijken. En ook omdat de wisseling van de seizoenen door de weidsheid en de bedrijvigheid op het land, meer zichtbaar is. Ik hou van het lijnenspel van strak geploegde voren door de kale akkers. Zon en regen toveren er daarna een waas van het meest frisse groen overeen dat je je maar kunt voorstellen. Gewassen zíe je praktisch groeien. En dan de wind. Altijd wind. Snijdend en meedogenloos koud in de winter. En aangenaam zwoel in de zomer. Voor mij is ‘t als vakantie. Helemaal, met koren op het land. Wiegend in de wind is ’t alsof er goud over de akkers golft, zó mooi…   

Mooi en speciaal ook, mijn contact met Bertus & Joukje Dijkstra. Direct vanaf mijn bijzondere entree  op Ouwe Syl. Even een bakkie doen, is er straks niet meer bij. Tige dank lieverds, voor de gezelligheid en support. Vooral toen het vruchteloos solliciteren kraters begon te slaan in mijn zelfvertrouwen. En de vraag, of ik hier wel kon blijven, steeds groter werd. Dank aan Hennie Jagersma, met wie ik vaak onder het genot van een hapje en drankje bij Auke & Nynke, Jacob & Loes de dingen van de dag heb doorgenomen. Hennie die een veertje mag lijken, maar een zwaargewicht is, waar het gaat om zorg voor een ander. Dank aan m’n buren en buurmeisje Marrit voor alle gezelligheid. Dank aan de Aerden Plaats en sfeerkunstenaars Carina & Sybe, bij wie ‘t altijd noflik zitten is. En dank aan vv Ouwe Syl, zonder wiens actie mijn avontuur überhaupt nooit had kunnen plaatsvinden. 

Ik verlaat Ouwe-Syl. Een dorp met betrokken bewoners. Een dorp waar een ieder kan zijn wie die is. Een dorp waar men oog heeft voor elkaar. Een jong dorp ook. Wat hoopt geeft, dat het karakter van Ouwe-Syl nog lang behouden blijft. Dankbaar dat ik er onderdeel van mocht zijn. Al was ‘t maar voor even. Met frisse energie, hernieuwd (zelf)vertrouwen, mooie herinneringen en volop kansen, vertrek ik naar Almere. Dank De Stienser, dat ik vanaf die plek nog even verslag mag doen van mijn avonturen. Spannend, want ik wéét wat ik achterlaat: GOUD! 

Bedankt allemaal! Ant kikes

Sanne Verhoef