Algemeen

Column: Mijn second love

de redactie De Stienser 1287 dagen geleden

Niet schrikken. Ik ben niet op zoek naar een ‘tweede liefde’. Geloof me, ik heb aan die ene meer dan genoeg. Nog even voor diegene die het fenomeen niet kent: Second Love is een datingsite voor wie op zoek is naar een affaire. Jawel, een website waar je lekker kunt swipen en liken in je zoektocht naar de perfecte persoon om een scheve schaats mee te rijden. Goed. Zoals gezegd, ik ben niet zoekende. Althans, niet daarnaar.

Ook ben ik niet verliefd op een ander. Althans niet op dit moment. Want laten we wel wezen, ieder zo z’n heimelijke verliefdheden, toch? Daarbij, monogamie hoeft geen doel op zich te zijn. Wel een mooi streven overigens. En voordat dit een pleidooi lijkt te worden voor ‘doe maar lekker waar je zelf zin in hebt’, wil ik duidelijk maken dat dit zeker niet mijn insteek is. Als ik dan toch een doel in dit leven heb is het wel dat we het samen moeten doen. Samenwerken. Wij mensen dus. Niet ieder voor zich maar met elkaar maar ook, zeker in deze tijd, voor elkaar.

Met ‘samen’ bedoel ik tevens de drie-eenheid die wij als gezin zijn. Ken je ons een beetje, dan weet je dat we geen standaard gezinnetje zijn. (Alleen al vanwege het feit dat we ‘maar’ één kind hebben.) Wat daar ook maar de definitie van moge zijn. Laat ik het anders zeggen, voordat ik mensen tegen me in het harnas jaag. Ik zie verschillende samenlevingsvormen om me heen, geen een hetzelfde. En ik vind ze allemaal even prachtig.

Wat ik mooi vind, en tegelijkertijd fascinerend, is de dynamiek binnen die gezinnen. Dat wat zo’n gezin uniek maakt. En hoe jammer het dan is als er op een bepaald moment vooral strijd is. Continu worstelen om het ‘gezellig’ te houden. Een gevoel van alleen nog maar dingen moeten. Alles op de automatische piloot doen. Saai. Vermoeiend. Frustrerend. Soms ook confronterend.

Dat laatste gevoel ken ik maar al te goed. Geef de schuld maar aan de coronacrisis, een bij tijd en wijle zeer pittige achtjarige of het feit dat mijn man als een compleet ander mens (maar eigenlijk ook weer niet) terugkwam van het vluchtelingenwerk dat hij op Lesbos deed.

Nu denk je misschien, waarom dan second love? Nou, die man van mij is dus mijn tweede liefde. We werden namelijk tot twee keer toe verliefd op elkaar. Twintig jaar terug, toen we nog geen idee hadden waar we mee bezig waren. Dat ging vrij vlot mis. Zo’n acht jaar later vonden we elkaar wederom. En nog steeds denk ik wel eens: waar zijn we in hemelsnaam mee bezig? Maar hoe bijzonder is het als life changing zaken zoals dat ‘Lesbos-avontuur’ alles hier weer even op scherp zette. Op een positieve manier. Want echt, respect voor ieder die op deze manier iets voor een ander mens doet. Zijn we weer terug bij dat samenwerken. Zullen we het samen doen? Jij en ik, en wij. Want zij zijn wij.

femkejaarsma.nl

www.verwoordinbeeld.nl