Column: Nog even volhouden

Want verder geen illusies over dat veertigplus-jarige lijf. Ik ben al blij als het straks weer eens bikiniweer is. Of ik mezelf tegen die tijd in een bikini durf te hijsen, da’s nog maar de vraag. Los van mijn persoonlijke onzekerheden, ben ik nu eenmaal niet zo’n bikinidrager. Maar ik dwaal af...

Aldus, sporten. Het zal wel nooit mijn hobby worden. Toch doe ik het. Waarom? Voor mijn gezondheid. Spreekt vanzelf. En ook al voelt het na een training soms alsof er een trekker over me heen is gereden, naderhand voel ik me altijd beter dan ervoor. Jup. Altijd. Voornamelijk geestelijk overigens (gezien die trekker enzo). Hoe dat kan? Omdat ik er blij van word. En dat heeft veel, zo niet alles, te maken met de stofjes endorfine en dopamine die je aanmaakt tijdens een lichamelijke inspanning. Niet voor niets worden deze ook wel liefkozend ‘gelukshormonen’ genoemd. Einde mini-college.

Fysiek je grenzen opzoeken, waarom zou je? Los van de hierboven genoemde argumenten dan. Om te voelen dat je leeft, misschien. Om jezelf te prikkelen en scherp te houden. Of is er nog een diepere, onderliggende reden? Heeft het wellicht iets te maken met niet willen falen of met doorzetten, als het moet tot het bittere eind. “Je kunt het Femke. Nog even volhouden!” Terwijl ik het mijn personal trainer hoor ik zeggen, raak ik lichtelijk geïrriteerd. Hoezo volhouden? Ik wil ermee kappen. Nu. Dat wil ik. 

Of zal ik alsnog doorzetten? Ik ben hier tenslotte zelf aan begonnen. Kijk, en dat is waar ik naartoe wil. Deze specifieke uitdaging - want laten we wel wezen, intensief sporten boven de veertig is in mijn beleving een challenge op zich - ben ik zélf aangegaan. Dit is mijn eigen keuze. Als je dan tijdens een gemiddeld gesprekje in de supermarkt of bij het schoolplein voor de zoveelste keer ‘we moeten nog maar even volhouden hè’ hoort, begint het bij mij een beetje te jeuken. Ik heb dit ogenschijnlijk onschuldige zinnetje namelijk net iets te vaak gehoord het afgelopen coronajaar. 

Maar ik zou mezelf, blije eikel als ik ben, verloochenen wanneer ik niet ook nu positief blijf denken. Mijn glas is nog steeds halfvol. Ik heb vooral te maken met luxeproblemen. Kunnen we deze zomer op vakantie naar Zuid-Frankrijk of houden we het bij die tien dagen Terschelling? Zal ik deze opdracht aannemen, want eigenlijk heb ik het al best een beetje druk qua werk. En ja, ik vind het dragen van zo’n mondkapje heus vervelend. Mijn familie en vrienden niet kunnen knuffelen - althans, niet op de manier zoals ik dat zou willen - vind ik ronduit stom. Desondanks geef ik me over aan die maatregelen. Waarom? Voor mijn medemens. Voor de kwetsbaren onder ons. Dat bovenal. Dus... toch nog maar even volhouden dan. 

femkejaarsma.nl

www.verwoordinbeeld.nl