Column: Slootspam

Wij helden en heldinnen, mannen en vrouwen op sterk water, genieten nog steeds van een ochtendduik in het vaartje. En er wacht ons dan regelmatig een prachtige beloning.  Ik hou van de vroege ochtend; de stilte en de frisheid. Een heel enkele keer kom ik even in de verleiding me nog eens om te draaien. Maar dat is slechts een gedachte.  Ik sta op en ga in het nog schemerdonker naar de keuken voor mijn eerste grote glas water. Daarna richting badkamer. ‘k Plop mijn lenzen in en fatsoeneer met mijn vingers mijn ontplofte krullenkop, die straks weer tot een bos sloothaar gedompeld wordt. ‘k Poets mijn tanden en hijs me in mijn vormeloze soepjurk die perfect is voor na het ochtend zwemritueel. Bijzonder wel, hoe weinig er over lijkt te zijn van de vrouw die tot zo’n  5 jaar geleden als communicatieadviseur in representatieve outfits en tot in de puntjes verzorgd de deur uitging met laptop- en handtas. Nu slechts een tas met handdoek, mijn telefoon voor foto’s en sleutels. Al meerdere dagen is het fris en windstil; boven de weilanden, de Ouwe Rij en de Leister Feart flarden van mist wat de omgeving een sprookjesachtig aanzien geeft. Het geluid van grazende schaapjes, die met hun wollige lijven lijken te zweven op wolkjes. Ik verbeeld me dat ze aan me gewend zijn geraakt; eerder schrokken ze nog op als ik langs fietste en stoven ze wat achteruit. Nu grazen ze en kijken ze me slechts even aan als ik ze met een ‘goedemorgen dames’ begroet. Steeds is ’t een verrassing als ik langs de mooi onderhouden moestuintjes fiets; de 3 windmolens tekenen zich prachtig af tegen een wolkenlucht die zo mogelijk nog mooier is, aangemoedigd door de zon die probeert door te komen. Ontmoetingen met buurtgenoten en hun trouwe viervoeters zijn inmiddels vaste prik. Op onze begroeting na moet de wereld nog wakker worden. Geritsel in het riet van eenden wordt afgewisseld met het geluid van gakkende ganzen die in hun bekende V-formatie overvliegen. Melancholie overvalt me als ik dat zie en hoor; ik associeer het geluid direct met de wisseling van de seizoenen. Afscheid nemen van de zomer is voor mij wel ‘een dingetje’; ik hou van zon en warmte en ben het liefst hele dagen buiten. Hanneke en Herma, twee lieverds die ik al jaren ken, noemen me daarom ook wel een ‘zonnekind’… Ik parkeer mijn fiets bij het haventje en besluit wat foto’s te maken. Mensen die me op facebook volgen weten dat deze straks onder ‘slootspam’ een plekje op mijn tijdlijn krijgen. Deze ochtend is wel heel bijzonder; het licht heeft een ondertoon van goud, terwijl de lucht versierd is met prachtige slierten rood. Geen wapperende vlag op het heuveltje, noch wuivend riet; het is windstil. Boven het water, zo strak als een spiegel, een laagje damp. Met een brok in mijn keel ga ik op de picknicktafel zitten en wacht op Annet, Cor en Hans, medezwemmers van de ochtendploeg. En ik vraag me af of snelle Wytske op Vlie zo ook weer een duik neemt. Zodra het gezelschap compleet is gaan we te water; de één na wat symbolisch tegengesputter, de ander met een bommetje. Dit pas, als we zeker weten dat er geen passanten op de boten slapen; 7.00 uur blijkt niet voor iedereen de beste tijd om de dag te beginnen. In formatie, net als de ganzen, zwemmen we de zonsopkomst tegemoet, richting het bruggetje. De mannen voorop, gevolgd door de vrouwen. Soms kletsend en dan weer in stille verwondering. Ook nu nog zwemmen we praktisch dagelijks. De afstand tot de molen zal wellicht dit jaar niet meer gezwommen worden. Hoewel Pepita, Johan en Susan die regelmatig later op de dag zwemmen, vaak nog wel een eind in die richting komen. Zo’n ochtendplons is een feest. Dat spreken we dagelijks uit. Je zou het voor de grap gewoon eens moeten proberen. Wie weet tot ziens! Enne… excuus voor de slootspam

Sanne Verhoef