Column: Werk in uitvoering

lopt. Dat was ook zo. En in zekere zin is dat niet veranderd. Het is meer dat ik de noodzaak minder voel. Je hoeft namelijk niet altijd te zeggen wat je denkt, vindt en voelt. Nu vond ik dat tot voor kort vrij lastig. Ik was een ‘master’ in kleppen. Als een wervelstorm over anderen heen blazend, en daarmee soms onbedoeld over hen heen walsend. Sorry lieve mensen… Een ander wil zijn verhaal namelijk ook wel eens kwijt. Ongestoord kunnen praten, met volle aandacht van zijn of haar gesprekspartner.

Sinds ik meer rust voel in het koppie, merk ik dat de behoefte om alles (want er gaat nog steeds genoeg om in dat hoofd) te uiten, enigszins wegvalt. Dat gezegd hebbende; hoe kom je dan tot een leuk, prikkelend, grappig en hopelijk voor velen herkenbaar verhaal? Vooral door dat laatste denk ik: herkenbaarheid. Het is fijn om te lezen dat een ander met dezelfde of vergelijkbare dingen worstelt. (Toch?!) Geruststellend om te weten dat we eigenlijk allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Dat ieder van ons zijn best doet, maar dat we vaak ook maar wat aanrommelen. En dat dat oké is. 

Inmiddels ben ik op een punt aanbeland dat ik steeds minder worstel. Met mezelf, met de mensen die het dichtst bij me staan, en met het leven an sich. Was ik voorheen onbewust bezig een bepaalde ‘staat van bewustzijn’ (niet eens wetende wat dat dan inhield) te bereiken, op dit moment voelt het alsof ik daar nu ben. Mijn oudste zus - die ik een beetje als mijn ‘life guru’ zie - herkende zich hierin en deelde haar gevoelens hierover: “Ik ben precies genoeg nu, niet te veel en niet te weinig. En dat voelt heel erg goed!” Yesss. Dat dus.

Make no mistake: het is niet zo dat het nu klaar is. Ik ben niet af. Bij lange na niet. Ik zie mezelf juist als ‘werk in uitvoering’. Een staat van zijn waar ik vrede mee kan hebben. Al wat leeft is immers continu in beweging. Laat ik mij daarom maar rustig meevoeren op die grote, onbekende wateren. Eén ding is zeker. Er komen vast en zeker hoge golven, wervelwindjes, stormen zelfs (liefst die in een glas water!)... maar laat het alsjeblieft ook flink veel kabbelen. 

Sluit ik graag af met deze quote (niet van mezelf overigens):  “Geluk is wanneer je altijd kunt zeggen: zoals ik nu ben, is het goed.”

femkejaarsma.nl

www.verwoordinbeeld.nl