De grote grijze Golf

Dus snel dat stalen paard van stal halen en we lanceren onszelf met een gangetje van 25 km. per uur richting Dokkumer Ie. Eerst passeren we de prachtig aangelegde rotonde bij Britsum. Prachtige planten van diverse niveaus maken het leuk om deze hindernis te passeren. Wat? We maken er zelfs 2 rondjes van om alles goed te observeren. Chapeau gemeente Leeuwarden, althans voor wat deze rotonde betreft.

 Onderweg maken we wat mooie foto’s van het landschap. Maar ojee. In de verte zie ik het eerste obstakel al opdoemen.

Eén van de vele bruggetje die je moet passeren met zo’n zware fiets van 30 kilo. Dus afstappen en duwen maar. Hijgend als een oud paard bovengekomen, moet je vervolgens in de ankers hangen om te voorkomen dat het gevaarte niet onder je handen weg glijdt. Dit herhaalt zich een aantal keren en op zich is dit wel goed voor onze oude lijven. Beetje inspanning kan geen kwaad.  Maar dit doet zich zo vaak voor, dat je na een tijdje je maag hoort knorren. Tijd voor de ravitaillering dus. Mar verdorie, waar zijn er hier bankjes? Bij de splitsing bij Tichelwurk staat 1 bankje maar die is al bezet. Dan maar staande wat naar binnen werken. In een tijdsbestek van 5 minuten passeren hier talloze fietsers die blijkbaar allemaal hetzelfde idee hebben: voedsel naar binnen werken. Maar ja, geen bankje en met je kont tussen die mieren zitten…ho maar. Dus Tip 1 voor de gemeente Leeuwarden. Plaats langs de route wat meer bankjes.  We vervolgen ons fietspad. Onlangs is deze route opnieuw geasfalteerd en sommige stukken verbreed. Waarvoor dank gemeente. Maar je raadt het al….je wilt ook wel eens afslaan richting huis. Als je dan van zo’n lekker geasfalteerd fietspad afrijd ontdek je net te laat dat na de bocht een veerooster is gesitueerd. 

Gelijk hoor je pssssst. Lekke band. Binnen- en buitenband finaal aan stront. Blijkt later dat je banden na ongeveer 5000 km. versleten zijn. Tja... En probeer zo’n elektrische fiets maar eens op de kop te zetten om de band te plakken. De inhoud van het ooit in België gekregen spuitbuisje dat het lek zou moeten volstoppen kwam er aan alle kanten van de band weer uit. Shit. Wat nu? Sta je midden in de wildernis.  Dus de eega vooruit gestuurd naar Stiens om de rijwielhandelaar een gunst te vragen; is er ook een ophaaldienst o.i.d.? Intussen was ik met dat zware kreng van de Dokkumer Ie naar Jelsum onderweg. “Tringggggg”. Godzijdank bestaan er mobiele telefoons. De Eega belde vanuit de werkplaats van de rijwielhandelaar. Ik moest doorlopen naar het 1ste kruispunt in Jelsum en daar zou een busje me ophalen. Geweldig. Dus 2 km. gelopen naar Jelsum. Een vriendelijke bewoonster zag me aankomen en bood me zelfs een zitplaats en drinken aan. Fantastisch. Waar vind je dat nog? En 5 minuten later was de “ophaaldienst” van de Stienser rijwielhandelaar er al. Kosteloos!! Waar vind je dat nog? Als dank een appeltaart achter gelaten. Thuisgekomen gelijk de verzekering voor  pechhulp voor fietsen bij de ANWB. afgesloten. 

Vraagje aan de gemeente Leeuwarden: is er ook een mogelijkheid om de overgangen van met name geasfalteerde fietspaden naar stenen weggetjes en brugjes wat geleidelijker te laten verlopen. Het hoeft niet eens extra geld te kosten, alleen maar logisch nadenken en iets minder zand onder de steentjes of het veerooster wat hoger te plaatsen. Ach, zo moeilijk is het toch niet? En een paar bankjes extra tussen fietspad en Dokkumer Ie. Voor al die oude knarren met versleten knieën en heupen. De Grote Grijze Golf zal u er eeuwig dankbaar voor zijn. Het scheelt vele lekke banden en knorrende magen λ

Tekst: Hielke de Groot, Feinsum