Lekkers swipen

de redactie De Stienser 635 dagen geleden

In dit digitale tijdperk behoor ik tot de groep mensen, die ook nog met een vulpen schrijft. Ik heb er meerdere; een met een fijne punt, voor snelle notities. Met een rondere punt voor mijn dagboek. En een kalligrafeerpen met diverse puntdiktes voor de kerstkaarten. Ouderwets, ik weet het. Maar ik hou ervan. Zakelijke schrijfsels in zwart of nachtblauw. En ideeën, kronkels of spinsels in kleuren variërend van lila tot lime. Ik geniet van het gevoel van m’n pen die over het papier glijdt. Ondertussen ga ik na wat er van binnen leeft. Probeer er woorden aan te geven en schrijf deze op. Het is voor mij een prima manier om rust en ruimte te creëren in een hoofd dat altijd ‘aan’ lijkt te staan. Maar toegegeven: ‘ins blaue hinein’ typen op een laptop heeft ook zo z’n voordelen. Diep van binnen echter ben ik een digibeet. Ben ik wars van gadgets. En is het niet mijn hobby om me met computers bezig te houden. Of met dingen die zich online of in de cloud afspelen.

Snufjes zoals op afstand met een telefoon de combi-oven aanzetten, gordijnen open- en dichtdoen en lichten aan of uit, zijn aan mij niet besteed. Ik zie het nut noch de noodzaak ervan in. Face-timen is ook niet mijn ding. En dan de zelfscan-kassa’s. Het aantal keer dat ik er gebruik van gemaakt heb, is op één hand te tellen. Boodschappen reken ik bij voorkeur af bij een bemenste kassa. Bij iemand met wie je een groet uitwisselt en soms een praatje, waarna je elkaar nog een fijne dag wenst. Gewoon contact... wat menselijkheid en vriendelijkheid, zeker na de kennismaking met social distancing.

Nu woon ik net in Almere. De eerste maand verbleef ik in een studio waarin niet gekookt mocht worden. Gelukkig zijn hier volop zaakjes waar je eten kunt afhalen. Zo liep ik even terug een toko binnen. Mijn blik werd direct getrokken door alle lekkers in de vitrine. Meerdere dames waren druk met maaltijden in de weer. Ik stond al enige tijd te wachten. Maar niemand maakte aanstalten om mijn bestelling op te nemen. Het duurde even voor ik in de gaten had dat er bij de entree zuilen stonden. Deze waren mij in eerste instantie volledig ontgaan. De zuilen deden me denken aan de reclameborden zoals je die ook bij bushokjes ziet. Het begon me langzaam te dagen dat ik mijn maaltijd swipend aan de zuil moest bestellen: gemakkelijk, vlot en efficiënt. Ik vermoed dat een aantal wachtenden zich kostelijk heeft vermaakt bij het zien van mijn onhandigheid met dit medium. Met aarzelende bewegingen veegde ik mijn bestelling bij elkaar. Tussentijds in de herkansing, omdat digitale inactiviteit leidde tot het opnieuw moeten invoeren van mijn bestelling. Toen het uiteindelijk gelukt was, printte het ding mijn bestelde maaltijd op bon 32. Ietwat beschaamd door mijn onhandigheid stelde ik me verdekt op, wachtend tot mijn bestelling klaar was. Ik keek wat om me heen en zag dat wachtenden volledig door hun telefoon werden opgeslokt. Een zacht geroepen ‘nummel vielentwintig’ werd al gauw NUMMEL VIELENTWINTIG. Ik voelde me ondertussen wat baldadig. En kon het niet laten om heel hard “BINGO” te roepen, toen nummer 32, mijn nummer, geroepen werd. Dat leverde links en rechts wat gelach op. Heerlijk! Heel even een ouderwets moment van ‘samen’.
Swipen kende ik alleen uit een donkergrijs verleden, toen ik een poging deed om te daten en zo welgeteld 5 dagen op Tinder actief was; ik vond het maar niks. Voor een maaltijd echter, zo lekker als mijn oma kon koken, durf ik best nog wel ‘s zo’n zuil op te zoeken om lekkers te swipen. Toch hoeft voor mij niet alles gedigitaliseerd te worden, om te zorgen dat dingen gemakkelijk, vlot of efficiënter verlopen. Had ik een toverstaf, dan zou ik eerder iets van het verstilde dat ik op het Bildt ervaren heb, hier naartoe toveren. Weet iemand of dit ook te swipen is? Ik vraag dit voor een vriendin ;)

Sanne Verhoef