Column: Alleen

Ja, vaak ís samen leuker dan alleen. Gezelliger. Veiliger. Vertrouwder. “Samen zijn verbindt en verbinding is een primaire levensbehoefte”, aldus mijn echtgenoot (die de afgelopen maand mijn column ‘overnam’ en daarin een pleidooi hield voor het begrip ‘samen’). Ook de zogenaamde ‘experts’ beamen: willen we als mens emotioneel en mentaal gezond blijven, dan moeten we op een natuurlijke wijze in contact blijven staan met onze medemens. Dit zou er ook voor zorgen dat je in verbinding blijft met je eigen ik. Ofwel: dat je jezelf niet verliest. De mens moet communiceren en socialiseren om te overleven.

Oké. Eens. Ik snap dat we elkaar nodig hebben. Al was het maar ten bate van het voortbestaan van de mens als soort. Haal ik, ter verduidelijking, nog een keer een passage uit het relaas van mijn man aan. “Als we niet samenwerken worden we steeds vatbaarder voor virussen, natuurgeweld en oorlogen. En zal samen zijn misschien wel nooit meer zo zijn als dat wat het ooit was.” Nogmaals, I’m with you.

Toch wil ik hier nu een lans breken voor alleen zijn. Om misverstanden te voorkomen: ik heb het over alleen zijn uit vrije wil. Want die andere variant, die uiteindelijk tot eenzaamheid kan leiden, da’s een heel ander verhaal. Dat wens ik niemand toe. Wat ik eenieder wel toewens, is af en toe wat tijd alleen. Kort geleden mocht ik dat ervaren. Een aantal dagen solo. Zonder man en kind, andere familie of vrienden. Ganz allennig, zoals ik dat graag noem. 

Vier hele dagen had ik tot mijn beschikking. En dat op één van onze prachtige waddeneilanden. In een heerlijk vakantiehuis van waaruit ik zo de vrije natuur in kon lopen. Jup, het universum was mij gunstig gezind. (Want het moet ook allemaal maar kunnen hè?) Sorrynotsorry… maar wat was dat fijn! Bevrijdend haast. Aan niets of niemand anders hoeven denken. Nergens rekening mee te houden. Gewoon zijn. Klinkt simpel? Nou geloof me, voor iemand zoals ik (die graag de touwtjes in handen houdt), was dit een flinke overwinning. Niet alleen liet ik alles wat zich thuis afspeelde volledig (nou ja, zo goed als) los, ook mijn hersenkronkels (die me nog wel eens in de weg zitten) leken gaandeweg op te lossen in de zilte zeelucht. Wat een verademing. Letterlijk en figuurlijk.

Echt, ik kan het ieder aanraden. En je hoeft heus niet zoals ik het halve eiland af te wandelen en fietsen. Je kunt ook urenlang lekker lui op de bank hangen. Beetje lummelen. Boekje lezen. Netflixen. (Allemaal gedaan.) Oh, en laten we het slapen niet vergeten. Ongestoorde nachtrust. Vet luxe. Gun het jezelf. Zo nu en dan even alleen zijn... Wat een geschenk  

 femkejaarsma.nl

www.verwoordinbeeld.nl