Algemeen

Column: Blaffende honden

de redactie De Stienser 639 dagen geleden

Koude of belachelijke hete douches, zogenaamde wisseldouches oftewel: douches die van een enigszins acceptabele temperatuur ineens naar takkekoud of bloody hot gaan. Toiletten die niet op slot kunnen, wc’s die geen bril hebben of waar je het toiletpapier niet in het toilet mag gooien waardoor je overvolle prullenbakken krijgt met andermans afveegpapier (no shit!). Een lantaarnpaal of andere belachelijk fel schijnende lichtbundel pal naast je camper waardoor je ‘s nachts ongevraagd bijgelicht wordt. En dan de blaffende honden in the middle of the nacht. Werkelijk waar. O-ve-ral. Van Spanje en Portugal tot Griekenland en Albanië.

Laten we zeggen: we’ve seen (and heard) it all. Maar weet je wat het is? Gezeur. Want seriously? Wij westerse reizigers zijn echt een beetje verwend. Beetje veel zelfs. Zo lezen wij de ene na de andere slechte review over campings en camperplaatsen in Europa. Niet zelden is het één en al klaagzang op de apps die wij gebruiken in onze zoektocht naar mooie overnachtingsplekjes. Wat is dat toch? Die zure bekken over gedateerde sanitaire voorzieningen. Dat geneuzel over te krappe kampeerplekken. Of dat het toch wel wat lawaaiig was in de avonduren. En die blaffende honden... Alsof een campingeigenaar daar iets aan kan doen? Gemierenneuk. Dat is wat het is.

Kamperen is een keuze hè. Ben je meer een luxepaardje? Ga dan lekker in een hotel of resort zitten joh. Of kies voor de gulden middenweg: ga fijn glamperen. Mij om het even. Maar loop niet zo te miepen. Ja, ook wij zijn het back-to-basic-leven wel eens zat (#underdemudder). De krappe ruimte. Het niet relaxed kunnen toiletteren. Dat camperbed waar we ons na zoveel maanden inmiddels een breuk op liggen. En ga zo maar door. Maar al die ‘ontberingen’, eerlijk? It’s worth it. Zelfs de blaffende honden. Het hoort er allemaal bij en is, vind ik, tevens de charme van het reizen. (Prettige bijkomstigheid: je gaat alle ‘luxe’ van thuis zoveel meer waarderen.)

Zo is het altijd afwachten wat een volgende plek ons gaat brengen. Voor mij wederom een goede oefening in loslaten. Ik probeer er vooral met een open mind in te staan. Gewoon af te wachten hoe de situatie is. Wat we daar aantreffen. Hoe de mensen zijn. En dat laatste, dat is dus precies waar het eigenlijk om gaat. De mensen. We bezochten de prachtigste steden, beleefden kleine en grotere avonturen, begaven ons temidden van de mooiste plekken in de natuur. Maar wat echt blijft hangen? De mensen. De gesprekken met andere reizigers en locals. Interessante, ontroerende verhalen. Vaak ook vol trots en humor. Wat voelden we ons overal welkom. En wat hebben we een gastvrijheid ervaren.

Ook die twee met wie ik op pad ben verdienen een veer. Mijn reismatties. Hulde aan hen. Hulde aan ons. Ja, de mensen maken deze reis pas echt onvergetelijk. Oh, en natuurlijk de blaffende honden. Let’s not forget them

femkejaarsma.nl

www.verwoordinbeeld.nl