COLUMN: De eerste mooie lentedag…

Eén van de eerste dingen die ik gedaan heb toen ik in Oudebildtzijl woonde en zag hoe dichtbij Holwerd lag, was een strippenkaart kopen voor de boot naar Ameland. Met Holwerd op praktisch een kwartier rijden en met het Texels groen en zwart verankerd in mijn hart, moest dat kunnen ;) Bij dringende behoefte aan vitamine Zee, ben ik nu al een paar keer overgestoken vanaf Holwerd. Eerder al een paar keer ’s ochtends in het donker op de fiets van huis gegaan. En me over de dijk, al slalommend tussen de schapen en lammetjes door, een weg gebaand om de boot van 7.30 uur te nemen. Daarvoor vond ik het echter nu op dat tijdstip nog wat te koud. 

Met het voorzicht van de eerste mooie lentedag besloot ik dus naar Ameland te gaan. Ik huurde een fiets en vertrok richting De Hon. Een klein stuk voor het uitzichtpunt stalde ik de fiets op een strategische plek en wandelde naar boven om te genieten van het fenomenale uitzicht. Het heldere ochtendlicht zette de omgeving ‘in het zonnetje’ en bood goed uitzicht. Daarna begon ik aan de rondwandeling. De Hon vind ik on-Hollands mooi; het hoogteverschil, de grilligheid van het landschap, de rust en ruimte… Heerlijk om er te wandelen zonder iemand tegen te komen. Ideaal om gedachten te ordenen, al dan niet hardop kletsend in mijzelf, met uitzicht op zee. Op enig moment boog de route van zee af, landinwaarts. Het recente noodweer had het pad tot een uitgestrekte waadplaats omgetoverd. De scherpe voorjaarszon liet het wateroppervlak schitteren. Wat te doen: keer ik om? Of waag ik het erop? Ik keek naar mijn hoge laarzen en besloot het laatste. Afwisselend blik vooruit om de beste route te bepalen. En een blik op mijn laarzen, waar het water soms tot gevaarlijk dicht onder de bovenrand kwam. Met een grijs van oor tot oor vervolgde ik mijn weg, ervoor wakend niet onderuit te gaan; de bodem was glibberig en hield mijn laarzen op momenten stevig in haar greep. Met een slurpend geluid plonsde ik door de plassen. Nadenkend over de wereld waarin we leven. Rond de levensbedreigende ziekte met a-status die ons 2 jaar gegijzeld heeft, is het nu oorverdovend stil. Alle blikken zijn gericht op wat zich in de Oekraïne afspeelt, waar mensen moeten schuilen voor hun veiligheid. Ik ben blij en intens dankbaar dat ik me op deze plek op de aardbol bevind. Met mijn enige zorg op dat moment, om niet onderuit te gaan… bizar…. In gedachten verzonken kwam ik bij de fiets aan. Ik besloot heel bewust te genieten en het geluksgevoel te rekken. Na zo’n 10 kilometer terug gefietst te hebben naar Nes, op het strand nog wat gedronken. En daarna wat gebanjerd door ‘het centrum’ en een ijsje gegeten. Omdat het gauw afkoelde zat ik om 17.00 uur op de boot, terug naar Holwerd. Uitgewaaid, met rood verbrande wangen en frisse energie. Het was een geslaagde eerste voorjaarsdag, één die smaakte naar méér.

 Sanne Verhoef