Column: De kunst van het leven

Zo heb ik me het afgelopen jaar geprobeerd (verder) te verdiepen in de kunst van het leven. Dat ging trouwens vanzelf. Dat verdiepen dus. Ik bedoel, het was niet een bewuste keuze. Ineens ging dat knopje om. Oh, en het zal ook heus de leeftijd zijn. (Ben ik al bejaard?) Zo heb ik zitten filosoferen over hoe ik in het leven sta, maar ook over het einde. Jup. De dood. Wat ik daarmee moet, en wil. I know, geen ‘gezellig’ onderwerp en toch snijd ik ‘m aan. Het is immers een feit. Op een bepaald moment houdt je fysieke lichaam ermee op. Je ziel? Da’s een ander verhaal. Althans, dat begin ik zo langzamerhand te denken. 

Die ziel. Da’s een interessante. Eentje waar ik nog veel meer over te weten wil komen. Want wat als die na het einde nou eens zou ‘doorleven’? Wat als er een zielenwereld zou zijn? Hoe en wat precies, daar ben ik nog niet uit. Maar alleen al de gedachte geeft me rust. Dat het niet helemaal eindigt, wanneer je doodgaat. Want dat zwarte gat… dat grote niets. Hoe dan?! Super scary. Kan ik echt van wakker liggen. En dat wil ik niet meer. Vandaar de zoektocht naar een gevoel van oneindigheid. Of eeuwigheid. Iets na het fysieke leven.

Tegelijkertijd ben ik nuchter. Ik denk ook dat het een keer klaar is. Op. Zoals mijn omaatje van 99, die haar leven had geleefd en het wel genoeg vond. Mooi, die berusting. Of mijn vader, een stuk jonger overigens. Zijn tijd zat er, helaas, vroegtijdig al op. Ondanks dat, berustte hij vrij vlot in zijn lot. Accepteren dat het jouw tijd is, er vrede mee hebben dat jouw leven op deze aarde voorbij is. Die staat van zijn hoop ik ooit te bereiken. Zodat je het leven dat je kent, los kunt laten. Om daarna, bovenal, voort te leven in de harten en gedachten van anderen. Daarnaast - want ik ben ook maar een mens - hoop ik met heel mijn hart minstens zo oud te worden als mijn lieve oma. Liefst in zo goed mogelijke gezondheid. 

Los van deze filosofische hersenspinsels, sta ik immer volop in het leven. Kop in de wind en gaan. Genieten. Tevreden zijn, en dankbaar. Ik kijk daarom terug op een bijzonder jaar. Eentje waarin ik de ruimte vond (en kreeg) om naar mezelf terug te keren. Simpelweg door zo nu en dan alleen te zijn. En te lezen. Heel veel te lezen. Het bracht me al veel nieuwe inzichten. What’s next? Gewoon. Leven. 

PS: en vanaf februari een half jaar door Europa reizen. Yesss!

www.femkejaarsma.nl
www.verwoordinbeeld.nl