Column: Gastvrij

Nog niet zo lang gelee schreef ik een verhaaltje over grenzen. En achterdeuren die soms zomaar openzwaaien. Zonder enige aankondiging. Vrij snel erna kreeg ik twijfels over dit relaas. Was ik te bot geweest in mijn bewoordingen? Misschien kwam het allemaal wat onaardig over? Maakte ik er iets te veel een punt van... Hoe dan ook, mijn woorden neem ik niet terug. Mijn grenzen zijn mijn grenzen. Het deed me alleen nadenken over hoe gastvrij ik eigenlijk ben.

Mi casa es su casa. Je kent de uitspraak vast. Vrij vertaald: je bent hier welkom. En ik denk dat het woordje ‘altijd’ hier nog tussen hoort. Nou, dat altijd geldt voor mij dus sowieso niet. Dat mogelijke duidelijk zijn. Toch zie ik mezelf als iemand die zijn huis graag openstelt voor anderen. Maar doe ik dat in de praktijk dan ook?

Ja. Wanneer het de vriendjes en vriendinnetjes van onze dochter betreft sowieso. (Nog net niet iedere dag.) En bel je netjes aan of klop je even voor je via de achterdeur naar binnen treedt, dan ben je heus welkom. Maar hoe zit het met de echt spontane bezoekjes? Van die onaangekondigde gasten. Die bijvoorbeeld vlak voordat je het eten op tafel zet plots voor je neus staan. Of je moedertje die ‘in de buurt’ is en vraagt ze zo even een bakkie kan komen doen. 

Lastig. Die mensen niet zozeer. Want dat zijn dan in de regel vrienden of familie. Personen waar ik iets mee heb, en die ik over het algemeen lief vind. Waarom word ik dan vaak een beetje kriebelig wanneer zo’n dierbare ineens voor mijn deur staat? Is dat de controlfreak in mij? Die er moeite mee heeft dat haar schema dan in de war wordt geschopt door het onaangekondigde bezoekje. Geen idee. En het gekke is dat ik het dan - eenmaal vrede gesloten met de voor mij persoonlijk blijkbaar ongemakkelijke situatie - uiteindelijk vaak heel gezellig vind. Zucht...

Dus dat.

Nu dacht ik dat het daarom wel zo aardig en gastvrij van mij zou zijn om weer eens iemand anders aan het woord te laten. Eén van die dierbaren bijvoorbeeld. Mensen waar ik een bijzondere band mee heb. Of dat nou privé, werkgerelateerd of allebei is. Ieder heeft immers een verhaal. Het lijkt me mooi om die hier te delen. 

Mijn uitlaatklep maakt daarom voor onbepaalde tijd plaats voor een gastcolumn. Wie ik hiervoor ga uitnodigen houd ik nog even geheim. Het gaat in ieder geval om meerdere columnisten. Spannend or what? Nog even wachten tot het nieuwe jaar. Rest mij alleen nog dit: bedankt voor alle aandacht en wie weet tot ziens!

PS: kun je niet zonder mijn maandelijkse hersenspinsels? Volg me dan op Instagram (instagram.com/femke_jaarsma), waar ik ook nog wel eens wat te vertellen heb.

Femke

www.beidehands.nl
www.verwoordinbeeld.nl