Column: Opgeruimd staat netjes

Het mag dan nog wel koud zijn, maar ramen gaan open en mijn favoriete muziek een tikkie harder. Lieve buren, excuus :) Met een gedragsvoorkeursstijl ‘blauw’, ga ik ook bij het opruimen in beginsel graag geordend te werk. Dat betekent dat ik per ruimte, systematisch alle kasten langs ga. Da’s het makkelijke deel. Daarna gaat het alle kanten op, want praktisch alles dat door mijn handen gaat, gaat vergezeld van een actieve herinnering. Dat maakt opruimen voor mij tot een beste klus. Er zijn mensen die minimalistisch leven en hun bezit beperkt hebben tot maximaal 100 items. Ik kijk om me heen en denk ‘hoe dan?!’ Volgens de Japanse opruimgoeroe Marie Kondo helpt het om in categorieën op te ruimen. En alleen díe spullen te houden, waar je blij van wordt. Inmiddels heb ik weer een mooie verzameling ‘diversen’ en ‘prullaria’, zowel gekregen als verzameld. Maar genoeg is genoeg. Ik besluit rigoureus op te ruimen en te ont-spullen. Nog net niet zó rigoureus, dat ik de inhoud van dozen en kasten, waarin ik pakweg het laatste half jaar niet gekeken heb, ongezien wegdoe. Je weet immers maar nooit… Opruimen verloopt er zo niet vlotter op, maar ’t geeft me een goed gevoel het zo te doen.  

Neem mijn keukenkast. Met het aanwezige serviesgoed en glaswerk zou je denken dat hier een gezin van 4-6 personen woont. Een geval van wishful thinking, want feit is dat ik hier in mijn uppie woon. Dus hup, de bezem erdoor. Een deel van het servies, bestek, glaswerk en ander keukenspul, heb ik gegeven aan een vriend wiens dochter studeert en alles wel kan gebruiken, zoals hij dat noemt. Verder heb ik boeken uitgezocht en weggebracht. En kastjes, kleding en linnengoed dat een 2e leven verdient, naar de kringloop gebracht. Tijdens het opruimen grinnik ik regelmatig om mijzelf. Dat gebeurt vooral als ik me realiseer dat ik te midden van een kastinhoud, volledig opgeslokt word door wat ik allemaal tegenkom. Zo blijk ik de wereld aan bodylotion, geurtjes, notitieboeken en vulpennen te hebben. Toegegeven, ik hou nu eenmaal van een verzorgde, zachte huid en lekkere luchtjes. En ik schrijf dingen graag van me af.  

Stuit ik op foto’s, dan ga ik automatisch terug in de tijd. Zo heb ik halve backpack-trips in gedachten opnieuw gemaakt. Er komen dan leuke en bijzondere herinneringen voorbij. Pijnlijke ook, zoals de keer dat ik tijdens een reis besefte, inmiddels ruim 20 jaar geleden, dat de relatie met mijn toenmalige lief over was. Best intensief dan zo, opruimen. Ik ga dan wel ijverig door de spullen. Om daarna alleen maar te constateren, dat ik deze van links naar rechts heb verplaatst. En dat er daarvan maar weinig op de stapel ‘wegdoen’ is beland. Met binnenkort Valentijnsdag, heb ik in elk geval besloten om alle Valentijnskaarten en andere post die ik van hem gekregen heb, nu toch echt weg te doen. Met de wens aan de kosmos, weer ‘s een manexemplaar te mogen ontmoeten met wie het, los van de vorm,  op alle fronten fijn samenzijn is. Kaarten die ik de afgelopen jaren van vriendinnen heb gekregen, doorstaan deze ronde…

Inmiddels ben ik alle kamers langs geweest. Ook de garage ontkomt er niet aan. Het aantal snoertjes dat ik er aantref, (tuin)gereedschap, opbergbakjes, aardewerk, schoonmaakmiddelen, sponzen, afplaktape, verfkwasten en -toebehoren is ongekend. Daarmee kan ik nog wel 2 levens vooruit. Ik neem afscheid van reserve-reserve items. Zeg “bye bye” tegen restjes en beschouw de rest als voorraad. Kijk… dat ruimt lekker op zo. Letterlijk en figuurlijk. Niet voor niets heet het: ‘een nieuwe lente, een nieuw begin’. Ik zeg: “Kom maar door” en galm ondertussen lekker verder met de muziek.  

Sanne Verhoef