Column Sanne Verhoef: 11-11

Het was de dag dat ik een huis won op Ouwe Syl. Het is inmiddels 8 jaar geleden, maar ik herinner ’t me als de dag van gisteren. Ik was net terug van een rondje hardlopen. Had gedoucht en zat in joggingpak met een handdoek om mijn natte haren en laptop op schoot. Klaar om de trekking te volgen… Eten zou ik pas, nadat de buurkinderen met lampionnetjes waren geweest. Hoe anders liep het… ongeloof en uitzinnige vreugde toen de getallen, 5140 werden genoemd en ik, zijnde winnaar van die waanzinnige prijs, door de notaris werd gebeld… 

Van de regenachtige rit van Arnhem naar Oudebildtzijl herinner ik me maar weinig. Behalve dat ik vlak voor aankomst op de bestemming ’t idee kreeg van de kaart van Nederland te rijden… Er wachtte mij de warme en meest hartelijke ontvangst denkbaar door de organisators, dorpsbewoners en belangstellenden bij Het Graauwe Paard waar het feest al een tijd in volle gang was…. ‘t Was de start van een wonderlijk avontuur tijdens welke ik mensen heb ontmoet die in m’n hart zitten… 

Ook dit jaar heeft 11 november een bijzondere betekenis voor mij. Ik start dan met een opleiding tot Jobcoach. Het markeert een nieuw begin. ’t Kantelpunt van een uitzichtloze situatie waarin ik al bijna 2,5 jaar zit. Na eenzijdige plotsdoofheid inclusief Tinnitus en Hyperacusis en het verlies van mijn baan, ben ik afgelopen  augustus, alle inspanningen ten spijt om terug te keren op de arbeidsmarkt, in de WIA beland. Door met mijn hulpvraag aan jassen te blijven trekken en op deuren te bonken heb ik de aandacht weten te trekken van mensen bij UWV en USG-Restart. Met uiteindelijk dit opleidingstraject waarvoor ze mij geselecteerd hebben, als resultaat. Extra schrijftolkuren en schrijftolken zijn inmiddels geregeld. En ik ben nu met de voorbereidende lesstof bezig. De opleiding start op 11-11 met een driedaagse in de Achterhoek. Zo kom ik nog eens ergens ;) 

Spannend ook, want het is tevens een soort van re-integratie; van niks vol gas naar lange dagen; gekkenwerk… 11-11…. dubbel gekkengetal…. de achterliggende periode wens ik niemand toe; met een ex-werkgever die eigenrisicodrager was voor de Ziektewet zelf op zoek te moeten naar geschikte hulp… wennen aan een ‘nieuwe normaal’. 

Daar nog regelmatig verdriet bij voelen, omdat willen in veel gevallen onderschikt is aan wat kan… Als alleenstaande financieel niet kunnen rondkomen van de uitkering en met die zorg opstaan en naar bed gaan. Dankzij een regeling met twee onwijze lieverds, Hanneke en Herma, heb ik de afgelopen jaren kunnen overbruggen, zonder mijn appartement te moeten verkopen. Engelen zijn het! 

Tijd en energie gestoken in talloze sollicitaties en telkens buiten de boot vallen. Teksten als ‘een werkgever gaat aan jou zijn vingers niet branden’… geghost worden door werkgevers…. Een tijd met ontluisterende ervaringen, die als mens iets met me heeft gedaan. Met mijn zelfvertrouwen en gevoel van eigenwaarde. Dit opleidingstraject had op geen beter moment kunnen komen. Wat een cadeau! 

Met het perspectief dat me hiermee wordt geboden, wordt alle tegenslag mijn goudmijn van waaruit ik ga putten straks in mijn nieuwe baan. De wereld krijgt ineens weer glans.  Hij wordt weer groter. Ik mag weer meedoen… De opleiding is pittig. Maar ik heb er onwijs veel zin in. Ik kijk ernaar uit straks mensen te begeleiden op de werkvloer of op hun pad naar passend werk. Samen met hen doelen te stellen, groot en klein, die voor hen het verschil maken… 

Er zijn veel mensen die worstelen. Zichtbaar of in stilte. Steeds meer jongeren ook helaas. De donkere dagen aan ‘t eind van het jaar helpen niet echt mee. Vanaf deze plek een welgemeend “Kop d’r foor!” Vraag om hulp. Hou vast aan lichtpuntjes en heb vertrouwen; de juiste mensen komen op je pad. ‘Het is nog nooit zo donker geweest, of het wordt weer licht’. 

Geloof me, ’t is waar!

Sanne Verhoef