Column: Vrijheid blijheid

r zijn nu eenmaal onderwerpen die mij, meer dan andere, bezighouden. Vaak sluimerend in mijn hoofd, en die zo nu en dan omhoog borrelen. Reizen is daar een van. Ik zou dat veel meer willen doen en toch gebeurde het de afgelopen jaren te weinig. En dan was er nog dat stomme virus. Dus bleef het bij een paar weken zomervakantie, wat stedentrips en weekendjes weg. Niks te klagen hoor, vet leuk, no regrets.

Maar, het is inmiddels wel alweer dik tien jaar geleden dat wij die wereldreis maakten. Met z’n tweetjes. Vrijheid blijheid. En dat negen maanden lang. Luxe, or what? En wat een broekjes waren we. Zelfs als dertigers nog niet ganz droog achter de oren. Wat hadden wij nou helemaal meegemaakt tot dan toe? Zorgeloos en met een open vizier gingen we op pad. Not a worry in the world. Was het avontuurlijk wat we deden? Zo zagen we dat zelf niet. Althans, niet in mijn herinnering. 

Hoe anders is mijn gevoel nu we weer op reis gaan. Als gezin ditmaal. En nu als veertigers. Misschien iets wijzer? Mwoaw… Met iets meer levenservaring, dat wel. Maar zeker niet zo onbevangen als de vorige keer. Dat is niet erg. Zolang het ons vrijheidsgevoel maar niet in de weg gaat staan. Loslaten zie ik dan ook als mijn grootste uitdaging. Kan ik gewoon ervaren, het simpelweg laten zijn? Daarom: slow travel. Voor ons geen bucketlist aan landen die we ‘moeten’ afstrepen. Geen vastomlijnde route. Geen (ge)haast. Vertragen. Meer natuur. Dat is wat ik wil.

Waar ik vooral naar uitkijk, is eenvoud. Want wat heb je nou eigenlijk nodig? Een dak boven je hoofd, voldoende eten en drinken en… elkaar. Dat laatste wordt voor mij wellicht nog de grootste challenge. Hoe gaan we het met z’n drieën doen, samenleven op een paar vierkante meter? Plus lesgeven aan de negenjarige. Prepuber, pittig karakter, vrije geest. Hoe dan?! Slaan we elkaar niet binnen no-time die camper uit? Van dit soort gedachten krijg ik het Spaans benauwd. Gelukkig kan ik dat stemmetje in mijn hoofd steeds sneller een halt toeroepen. ‘Laat het los Femke. Het gaat goed komen. Don’t overthink. Go with the flow. Je kunt het.’

Het is natuurlijk niet zo ingewikkeld en spannend. Een half jaar lang alleen maar rozengeur en maneschijn? Vast niet, maar dat is het thuis ook niet. Kort geleden hoorde ik iemand tijdens het afscheid van een overleden dierbare dit zeggen: “Als je van je pad af flikkert, flikker je vanzelf op een ander pad.” Loslaten next level zeg ik. Waarvoor respect. Maar ook ik kan dat. Heus. Let’s go!