Echoburo Stiens: Het ging om een treintje

Hoe onwerkelijk kan het zijn wanneer je kijkt met de echografie in de zwangere buik. De afgelopen jaren is deze techniek enorm toegenomen met allerlei nieuwe snufjes, maar wat blijft is het wonder van de vrouw die zwanger is. Zo ook bij deze controle op het spreekuur bij de verloskundige. De aanstaande ouders komen binnen in de spreekkamer en zien uit naar de controle. Wat doe je dan zoal, wordt vaak gevraagd ? Vandaar een inkijkje in de spreekkamer. 

Allereerst kletsen we even en vraag ik hoe het met ze beiden gaat. Daarna vraagt deze moeder zelfs hoe het met mij gaat. Verrassend… want daar kom je niet voor.  Oog voor elkaar hebben dat is het waar het om draait. Ook al geef ik niet alles prijs ze mogen best eens weten hoe het met mij is. Mijn leven is goed, gelukkig getrouwd, gezond en in het kostbare bezit van kinderen. Ook dat is niet altijd vanzelfsprekend. Maar goed, we dwalen af.

Ik controleer de bloeddruk bij de zwangere, ze weegt zichzelf even op de weegschaal, niet om te willen weten hoe zwaar ze is, maar meer om in kaart te brengen hoe het gaat, of er veel vocht vast wordt gehouden etc. Daarna mag moeder liggen op de onderzoeksbank en voel ik aan haar mooie buik. Je ziet goed de zwangere buik, je ziet een mooie streep lopen over de buik, de linea nigra. Die ontstaat doordat je buikspieren uit elkaar wijken om plaats te maken voor de baarmoeder die groeit. Deze streep zat er altijd al, maar pas tijdens de zwangerschap wordt hij zichtbaar. Daarna probeer ik te voelen hoe de baby ligt, waar het hoofdje zit, de rug, de billen en als laatste luister ik naar het hartje van de baby. De moeder voelt en ik zie de baby krachtig schoppen. “Nog even, zucht moeder, en dan is de baby er, van mij mag het wel”.

Vandaag is Tim mee, grote broer, die zijn ogen uitkijkt en mag meehelpen bij het spreekuur. Hij mag het hartje luisteren. Hij drukt op het knopje van de doptone en daar horen we allemaal het hartje kloppen…….toeke toeke toeke toeke doet het hartje. Waarop Tim zegt: “ik hoor een trein”. Daarna kijk ik nog even met de echo om te checken of het hoofdje mooi naar beneden ligt, stel als ze gaat bevallen. En ja hoor daar zien we het hoofdje mooi naar beneden liggen, nog lekker wat vruchtwater om de baby heen en zowaar nog een kiekje kunnen maken van het gezichtje met een bekend neusje volgens moeder. Wat blijft dit toch geweldig mooi. En het treintje nog 1x laten horen. Maar dan wel een mooie trein die met een sneltreinvaart gaat komen. 

Die avond wordt er geboren een heel mooi minimensje, krachtige huil en mooi van kleur. Wie had dat gedacht deze dag op het spreekuur. Nou Tim, je treintje is er hoor, maar nu als echte baby