Algemeen

Alles was ineens anders. De vrijheden die we kenden, waren plots niet meer zo vanzelfsprekend. We moesten meer dan anders thuiswerken. Ons kind zelf lesgeven. En dat allemaal op een paar vierkante meter. Letterlijk, omdat we nog altijd in de verbouwing zitten en dus alleen onze keuken hebben om in te leven. 

We voelden ons opgesloten, beperkt. Ook al wisten we dat het voor een ‘goed doel’ was en we eigenlijk nog best wat bewegingsruimte hadden. Hoe anders is dat voor mensen die echt geen kant op kunnen. Zoals de vluchtelingen op, bijvoorbeeld, Lesbos. Die overvolle kampen daar, ik moet er niet aan denken. Als het coronavirus daar voet aan grond zou krijgen… En hoe bijzonder dat mijn man daar - zoals het er nu naar uitziet - in juli naartoe gaat. Als vrijwilliger, om de mensen daar een week lang bij te staan. Respect.

De gedachte aan al die mensen die het op deze aarde veel minder hebben dan wij, deed me beseffen hoe goed wij het hebben. Hoe vrij we zijn. Na de eerste schrik en alle plotselinge veranderingen vanwege dat nare virus, was ik ineens zo dankbaar. En ik denk dat ik niet de enige ben die in de laatste weken tot dit besef is gekomen. Want we móchten nog steeds naar buiten, kónden nog steeds onze boodschapjes doen, zolang we ons maar aan de regeltjes hielden. En laten we dat laatste vooral blijven doen. Het heeft ons gebracht tot waar we nu zijn. Het is nog lang niet klaar, maar ik ga uit van het positieve. As always.

Dat is ook wat ik graag meegeef aan anderen. Aan jou. Ga er maar van uit dat we hier nog wel even mee zitten. Voorlopig weinig geknuffel met elkaar, geen gezellige feestjes, festivals en andere evenementen, groot of klein. En weet je, ik vind het niet zo erg. (Behalve het niet kunnen knuffelen dan.) Het maakt alles zo lekker overzichtelijk. Er moet en hoeft veel minder. Dingen die ik niet zo zeer als moeten zag overigens. En toch valt er in zekere zin een soort last van mijn schouders. Ik ben gaan vertragen en houd deze modus graag vast.

Dus ja, dankbaarheid. Dat is wat de boventoon voert. Er is iets van rust over me heen gekomen. Een diep gevoel van tevredenheid. Het is allemaal al goed zoals het is. 

Natuurlijk blijft er altijd wat te wensen over. Zullen er uitdagingen (maar ook kansen!) op mijn pad geslingerd worden. Dat zal altijd zo zijn, dit geldt voor ieder mens. Ik maak me er alleen minder druk om. En ik wens dat voor iedereen. Dat je - liefst in alle gezondheid en zo lang mogelijk - kunt genieten van het leven. Van jouw leven. Samen met anderen. Dat je ondanks verdriet, ellende en narigheid toch weer de rust kunt vinden. In jezelf en met je dierbaren. Rust en ruimte, om door te gaan. 

Want wat er ook gebeurt, we zullen doorgaan. Tot het bittere einde. En dan bij voorkeur niet bitter, maar blij! 

 

Femke

www.beidehands.nl 
www.verwoordinbeeld.nl