Column Etie Pasma: Alde Sije

Sommige pasjinten, dy noch net goed by har sûp en stút wienen, skrokken fan it felle ljocht en lutsen de tekkens oer de holle. Ek by alde Sije gie it ljocht oan en hy hearde:‘Goeiemoarn Boskma, ha jo wat aardich sliept?’ Hy kype, noch heal yn ‘e sûs, om him hinne en sei:‘Minske, jo litte my skrikke, mar ja hear dat giet wol.’  ‘Moai sa! Jo hienen fannacht pine yn ‘e holle, lês ik hjir en doe ha jo twa paracetamol hân?’  ‘Ja en dy holpen omraak, dêrnei ha ik wer goed sliept!’  ‘Moai sa, mar Boskma, jo skoandochter hat niis belle, ik moast jo de groeten dwaan en fertelle dat se op ‘e neimiddei komme.’  ‘Dat is moai, bedankt foar it boadskip, mar no jou ik my wer del.’  ‘Efkes wachtsje Boskma, ik ha hjir jo medisinen, dy moatte jo no ynnimme en de bôlekarre ha ik ek by my, wat wolle jo as moarnsbrôchje? Ien of twa kopjes tee, witte of brúne bôle en wat moat der op, sjem, fleis of tsiis?’  ‘Doch mar twa tee en twa stikjes witte bôle mei tsiis en set it mar op myn kastke dan yt ik it aanst wol op. En dogge jo it grutte ljocht wer út?’ frege er. De suster, dy oars net mei har solle liet, hie begrutsjen mei de âld man dy der sa tramtjearre útseach. Se wist dat er oerfallen en mishandele wie, dêrom die se wat er frege en luts de doar súnich efter har ticht. Sije dy him al wer deljaan soe, hie no dochs wol sin oan wat krigen en naam earst mar wol syn tee en bôle en joech him doe wer del. 

Doe ‘t Elske en har suster dy middei op de Yntensive Soarch ôfdieling kamen, wêr ek in wachtkeamerke wie, sei se tsjin Eelkje: ’Gean dêr mar sitten dan gean ik earst nei Pyt, want der mei mar ien by. De oare kear binne we stiekem tegearre gien, mar we moatte ús no mar oan de rigels hâlde.’  ‘Is goed, dêr lizze tiidskriften genôch dus ik fermeitsje my wol.’  Elske knikte tsjin de suster dy, efter in skerm, alles yn ‘e gaten hold en rûn troch nei Pyt syn plakje. Mar dy wie der net. Werom by de suster frege se: ‘Leit Sietsma hjir net mear?’  Dy seach op it skerm en sei: ‘Nee, dy is fan’e moarn ferhûze nei in lichtere soarch ôfdieling, de Medium Care, om it mar yn moai Frysk te sizzen! Hy leit dêr op keamer 6 dat is dy kant út.’  ‘Dat is in goed teken, net suster?’  ‘Jawis, it is in stapke foarút, moatte jo mar tinke. Dy ôfdieling is ek minder streng, dêr meie twa besikers by per pasjint, mar evengoed wurdt dêr goed op him past.’ Elske rûn nei Eelkje, mar it minske rôp har werom en sei: ‘Mefrou, mefrou, jo rinne de ferkearde kant út, it is dy kant út.’  ‘Dat wit ik wol, mar myn suster sit dêr te wachtsjen en dy kin no drekst wol mei.’  ‘Op sa’n manier, nim my net kwea ôf, wêr bemuoi ik my ek mei!’  ‘Makket neat út hear, dat koenen jo net witte!’ 

Eelkje seach har oankommen en frege:‘Bist dêr no al wer?’  ‘Ja, hy leit op in oare seal en dêr meie wol twa by him, dus do kinst wol meirinne.’  ‘Wolst net efkes allinnich by him wêze?’  ‘Nee, dat hoecht net je.’  

Op keamer 6 siet Pyt rjochtop yn ‘t bêd. Hy seach de froulju oankommen en sei tsjin de man, op it bêd neist him, dy syn frou op besite hie: ‘Dêr kinsto net oan tippe jonge, by my komme der twa moaie froulju en witste, ik krij fan beide fêst ek in tútsje!’  ‘Och, och, wat hat dy man fan my in leven, ik kin hearre dat it better mei dy giet.’ sei Elske, krûpte him oan en frege: ‘hoe ist?’  ‘Wol goed, ik mocht nei dizze keamer en dat is in stapke foarút, sei de dokter. As it sa troch giet mei ik moarn nei in gewoane seal, en nei it wykein miskien nei hûs!’  ‘Wat goeie berichten, dit liket der op!’  ‘Mei ik der efkes by?’ frege Eelkje ‘Do wiest niis sa oan it swetsen, mar myn tút hast noch net hân!’ en se joech him, neist in hân, in klinkende tút op it wang en sei:‘Fijn dat it goed mei dy giet jonge, samar troch gean!’  ‘Ja, dat is it doel al, mar hat Elske dy al ferteld wat sy foar my dien hat?’  ‘Ja Pyt, dat hat se sein, mar hiesto dat ek net foar har dien?’  ‘Wis en seker al, mar je moatte sa gau mar witte wat je dwaan moatte en sy hie it drekst allegearre goed op in rychje, of net dan?’  ‘Dêr hast gelyk oan Pyt, do hast in frou út tûzen!’  

‘No ophâlde mei dat núvere praat, oars gean ik fuort!’ sei Elske. 

‘Is bêst hear, we prate oer wat oars. Bygelyks, hoe wie it fannacht op de kamping, ha jim dêr wat aardich sliept?’  ‘Ja, dat giet wol en ik moast dy foaral de groeten dwaan en betterskip winskje fan de behearder en noch oaren, dy ik net kin!’  ‘Ek fan de beide jongens tink?’  ‘Nee, dy ha dat al earder sein en binne al wer nei hûs, mar hie ik dat al net tsjin dy sein?’  ‘Miskien wol, dat wit ik net mear.’

Etie Pasma

Stiens 2024 (17)