Column Sanne Verhoef: Ont-moeten geeft rust

Moeten, dat verband houdt met wet- en regelgeving bijvoorbeeld. Stoppen voor een rood verkeerslicht. Geen probleem, want da’s wel zo veilig. Of moeten, vanuit noodzaak. Naast het werk mantelzorg verlenen voor een ouder of partner die eigenlijk niet meer zelfstandig of thuis kan wonen, maar tegelijkertijd nog ‘te goed’ is voor plaatsing in een zorginstelling. 

Dan sta je sowieso vaak al niet te juichen wanneer je hem/haar uit zijn/haar uit vertrouwde omgeving moet wegrukken, uit een gezinssituatie, en in een zorginstelling moet onderbrengen. Helemaal niet, met alle bezuinigingen die ook deze organisaties keihard treffen. Maar ik vind het bizar de zorg te leggen bij naasten die a) geen opleiding hiervoor hebben gehad. En b) emotioneel te dichtbij de persoon staan. Verlangen de zorg er ‘even bij’ doen, is ondoenlijk. Mantelzorg in geval van bijvoorbeeld dementie, een beroerte of NAH (niet aangeboren hersenletsel) gaat vaak vergezeld van een proces van levende rouw, omdat betrokkenen een andere band met elkaar krijgen. Zorg moet verleend worden. En mensen doen het met liefde, maar toch… 

Dan is er een moeten vanuit een ongeschreven regel, omdat het sociaal wenselijk is. Als je bijvoorbeeld chic gaat dineren bij Jacob en Loes van De Zwarte Haan, dan ga je er niet in badkleding met zandvoeten aan tafel. En wie naar een verjaardag of bruiloft gaat, neemt een cadeau of envelop met inhoud mee. 

Bij afspraken zorg ik dat ik altijd op tijd ben. Ongeacht of dit een sollicitatiegesprek betreft. Een redactievergadering of een date. Op tijd zijn, heeft voor mij met respect te maken; respect voor iemands tijd. Natuurlijk zijn er situaties waarin je, buiten je schuld om, niet op tijd kunt zijn. Een belletje of appje met bericht van vertraging volstaat dan. 

En dan heb je ook een moeten, vanuit praktische overwegingen: ik moet nog even tanken. Doe je dat niet, dan kan het zomaar zijn dat de geplande rit van Stiens naar Franeker voor een bezoek aan Pake en Beppe niet per auto, maar per bus of fiets moet worden afgelegd. Nu zijn stoere Friezen niet voor één gat te vangen, maar toch…. 

Veel mensen worstelen met uiteenlopende vormen van ‘moeten’ en ballen hoog houden, wat daaruit voortvloeit. 

Een praktische tip is rust te creëren door ‘moeten’, te vervangen door ‘ik kies ervoor’. Waar ‘moeten’ vaak opgelegd voelt, alsof je er geen invloed op hebt, gaat ‘ik kies ervoor’ uit van eigen regie. Hiermee filter je er vaak vanzelf het ‘moeten’ uit, waarvan je zegt: “Ik moet helemaal niks.” En wat een rust dat geeft! Makkelijk is het echter lang niet altijd. Zo vaak als dat ik me de laatste tijd afvraag ‘Wat moet ik nou?’ wil je niet weten… 

In mijn zoektocht naar passend werk krijg ik de ene afwijzing na de andere. Ik probeer goede moed te houden. Ga naar banenmarkten en Meet & Greetings om mijzelf te pitchen, vooralsnog zonder resultaat. Ik moet kies ervoor om optimistisch te blijven en te blijven kijken naar mogelijkheden. Ondanks dat mijn leven ondertussen al 2 jaar ‘on hold’ staat, kies ik ervoor te geloven dat het een keer lukt. 

Een andere waardevolle tip, of beter gezegd een inzicht waar ik veel aan heb, is dat het in het oog van de orkaan stil is. Te midden van alle gekte, dichtbij en om me heen, kies ik ervoor in die stilte te zijn. En om me waar mogelijk, alleen druk te maken om de dingen waar ik invloed op heb. Zo ont-moet ik voor rust. Meer rust in mij, is meer rust naar de omgeving. En vanuit die rust kan ik beter/scherper waarnemen wat is. Kansen pakken wanneer deze zich voordoen. En kansen creëren. Dus meer ont-moeten, voor (meer) rust. 

Extra opdracht die ik mijzelf daarbij geef is om geen verwachtingen en/of oordeel te hebben; dat voorkomt teleurstelling. 

Maar da’s misschien iets voor een andere keer ;)

Sanne Verhoef