Column: Zonnestraaltje

Don’t get me wrong. Mijn motto is: nieuwe dag, nieuwe kansen. Dat fluister ik mezelf ook iedere dag in bij het opstaan. Soms zeg ik het hardop. Iets wat mij niet altijd in dank wordt afgenomen. Sommigen hier in huis vinden het zelfs mateloos irritant. Echt zo van: hoezo ben jij nu al zo… wakker?! U snapt. Des te meer reden voor mij om op m’n allerwakkerst en übervrolijk een wake-up call te doen.

Het moge duidelijk zijn. De morgenstond heeft goud in den mond? Not her thing. Verre van. Bij het ontwaken zie je die vertwijfelde blik die zoiets wil zeggen als: ‘serieus… nu al?!?’ En dat zo’n beetje iedere doordeweekse ochtend.

Gaat de wekker af? Dan trekt ons zonnestraaltje steevast (en superdemonstratief als ik haar wakker probeer te schudden) het dekbed over d’r blonde kraaiennest. Snoozen doet ze niet aan. Gelijk uit dat “kloteding”. Om vervolgens zonder problemen verder te snurken. Echt. Hoe dan? Noem het een talent. En dat zeg ik zonder enig sarcasme. Doe het d’r maar eens na. Mij lukt het niet. Of moet ik zeggen: niet meer. Er was een tijd… Oké, ander verhaal. Het komt hierop neer. Wanneer de luiken bij mij opengaan, sta ik aan. Gebeurt gewoon. Vanzelf. Doe je niks aan. Misschien ook een talent? Kan vast niet iedereen.

Terug naar het kind. Ondanks de usual ochtendperikelen is het namelijk net als d’r moeder best een blije eikel. Werd ik vroeger ‘het zonnetje in huis’ genoemd, de 10-jarige doet daar niet voor onder. Sterker. Zij doet er graag nog een schepje bovenop. Waar ze ‘s ochtends bij het opstaan eerst vooral kranky en niet zo spraakzaam is, maakt ze dat later op de dag helemaal goed. Met al het ‘geweld’ dat daarbij komt kijken overigens. Het is soms net een one-woman-act. Ondersteboven in de hangstoel hangen. Kronkelend over de bank of de grond als een slangenmens. En dat vergezeld van veel geluid en kreten als ‘bruh’ en ‘kaas’.

Ik snap, iedere ouder vindt z’n eigen kind de leukste, knapste, grappigste, slimste etcetera. No exceptions here. Ben ik haar biggest fan? Probably. “Sad”, zou zij waarschijnlijk zeggen als ze dit hoorde. Maar hé. Yo. Wij hebben haar wel op deze wereld gezet en daar moet je maar net zin in hebben. En dat heeft zij. Ondanks dat hardnekkige ochtendhumeur is ze blij hier te zijn. Bij ons. Op deze aardkloot. En dat is niet iedereen gegeven. 

Dit alles maakt mij (naast nog veel meer moois) nederig en dankbaar. Ben ik net zo blij als zij. Dat wij drieën hier samen mogen zijn. Ondanks alle crap. Die er even goed bij hoort. Dusss… Nog één van mijn motto’s: focus op wat goed is. Het leven is (er) vol (van).  λ

femkejaarsma.nl

www.verwoordinbeeld.nl