20 jaar vroedvrouw in Stiens

Nu een korte terugblik met een knipoog naar de toekomst

1 juni 2005, in die nacht, om 00.00 uur ging de huisartsen zorg over naar de praktijk. Alle kaarten waren we aan het invoeren op de computer, zodat we digitaal konden gaan werken. De huisartsen hadden logischerwijs nog de oude rode bandkaarten. Maar ja barenden wachten niet op al dat invoerwerk, die bevallen wanneer de baby dit wil, en zo ook die eerste week.

Die middag had ik spreekuur gedaan en constateerde dat Annet misschien wel eens kon gaan bevallen. Tijdens het spreekuur hoorde ik haar al wat zuchten tijdens ons korte gesprekje en ze had een enorme nesteldrang vertelde ze mij. Mooi toch, alles spik en span voor dat de baby er is. Het zou haar 3e kindje worden en de 2e ging al best snel, dus ik drukte haar op haar hart mij vlot te bellen als de bevalling zich zou aandienen. Nou dat deed ze….

De telefoon ging en ze vertelde mij dat ze net een wee had gehad en vlot moest bellen, dus dat deed ze dan maar. Ik kom eraan zei ik en trok de deur achter mij dicht en vertrok naar haar huis met wegenkaart en al. 

We woonden net 3 dagen in Stiens en ik kende nog niet alle straten en ook een TomTom of google maps was niet zo vanzelfsprekend. Gelukkig woonde ze niet ver weg, maar 1 dorpje verder en ik kwam in haar straat. Het huis was snel gevonden en de deur stond al open. Met alle spullen die ik dacht nodig te hebben ging ik naar binnen en trof haar aan op de bank. Met rode konen op haar wangen ontving ze mij hartelijk. Nou zo zie je maar hoe snel het kan gaan, zo ben je bij mij op het spreekuur en zo komt de baby er al aan. Pffff…zuchtte ze, net een wee weg en ik zag haar buik wat aandrukken en ze zei ineens…. De baby komt eraan….

Waar is je man vroeg ik nog snel? En ze wees naar boven, die is bij de andere twee kinderen, oké…. Heb je iemand die kan komen voor de kinderen of niet? Nou nee, zei ze ik zou niet weten wie. En kan je man ook even weg bij de kinderen denk je, zodat hij er ook bij kan zijn? Ondertussen belde ik nog snel de kraamzorg, maakte de kruikjes klaar en legde de hydrofiele doeken en de kleertjes om de warme kruiken heen zodat deze baby niet te veel zou afkoelen na de geboorte. Veel tijd hadden we niet want bij de volgende wee zag ik al wat haartjes van de baby. Ik prees Annet de hemel in, zo goed deed ze dit, zo kalm, zo beheerst. Haar man sloop zachtjes naar beneden en was precies op tijd om samen met Annet de baby te verwelkomen in deze wereld. Samen pakten ze de jongedame aan en ik maakte een foto met de Canon camera die klaarlag op tafel. Droogde de baby af en ze gaf een kreetje waarbij ze mooi roze kleurde. De wereld was weer een mensje rijker.

De andere kinderen sliepen al heerlijk, wisten niet wat zich afspeelde daar beneden en de ouders waren de koning te rijk, wat ging dit mooi zo thuis. De kraamzorg kwam voorzichtig achterom en deed zo haar dingen. Nadat alles achter de rug was aten we een beschuitje en dronken een kopje thee. 

Paar uren later kroop ik mijn warme bedje in en was tevreden.

2025 

Vandaag had ik spreekuur en mijn hoofd zat nog vol van alle gesprekken, alle verzoeken, alle bevalplannen en vooral alle digitale administratie. Thuis gekomen stond het eten al klaar, manlief verzorgt dit altijd als ik spreekuur heb en het bleek wel weer waarom dit zo was. Want nog maar net aan tafel ging de diensttelefoon. Dat is bij ons de enige telefoon die wel opgenomen mag worden en gebruikt mag worden onder het eten, de rest niet. In deze digitale tijd waarin we leven hebben we af en toe grenzen.

Sara belde, ze had veel pijn en wilde toch echt dat ik nu kwam! Sara is zwanger van haar 1e kindje en heeft een mooi bevalplan geschreven waarin precies staat wat ze wel en niet wenst, maar ook waar ze zich comfortabel bij voelt. 

Vooral dit laatste is belangrijk, wanneer een barende zich kan ontspannen heb je veel winst voor de bevalling. Sara is op dit moment 41 weken zwanger en vindt dat het al veel te lang duurt voordat de baby komt. Daar kan niemand iets aan doen, de baby komt op zijn of haar eigen tijd. Had men ooit maar bedacht dat een zwangerschap 42 weken zou duren dan waren de meeste baby’s al geboren voor die tijd.

Ik trek mijn jas aan, start de auto nadat ik het adres heb ingevoerd in de navigatie en rij thuis weg. Aangekomen bij Sara staat haar partner al buiten op mij te wachten, zo hoef ik niet te zoeken naar de deur of ingang, heel fijn. Sara ligt in bad en ligt er ogenschijnlijk ontspannen bij. De app geeft aan dat ik jou moest bellen zegt haar partner, want ze heeft wel heel vaak weeën. 

Ik ga wel even kijken bij Sara zeg ik en loop naar het bad toe. Sara kijkt mij aan en zegt: kunnen we nog wel naar het ziekenhuis voor de bevalling, want ik ga echt niet hier bevallen. En ze wijst naar haar ruime kamer waar ze beschikt over haar eigen muziek, haar eigen bubbel. We zullen zien geef ik aan en vraag hoe ze zich voelt. Nou echt niet heel chill…eigenlijk gewoon k…. Ik kan dit niet zegt Sara.

Nadat ik haar een tijdje had geobserveerd en met haar mee had gezucht, pakte ze dit ritme goed op en kwam er weer rust in haar. Op een gegeven moment wilde ze weten waar ze aan toe was en ik constateerde dat ze 5 cm ontsluiting had en dat de baby een goede hartactie had. Hierop besloten we naar het ziekenhuis te gaan. Ook daar kon Sara in bad als ze dit wilde. We reden rustig naar het ziekenhuis en ik kondigde onderweg haar aan op de verloskamers. De kraamzorg belde ik vast ook onderweg en we reden naar de parkeerplaats van de SEH.

In het ziekenhuis aangekomen waren de weeën erg toegenomen in sterkte maar ook vlotter op elkaar. Sara zei tegen mij: ik wil nog wel die ruggenprik hoor, want ik ga geen pijn lijden, ik heb echt genoeg had nu. 

We zien wel even hoe het ervoor staat zei ik tegen haar tijdens het voortduwen van de rolstoel, blijf maar zuchten dat is het enige wat nu werkt. Op de verloskamer aangekomen luisterde ik eerst naar het hartje van de baby, die was in orde, mat de bloeddruk en pols van Sara, en ook die waren prima. Ga maar eerste even douchen en plassen stelde ik haar voor. Ondertussen legden haar partner en ik de kleertjes klaar onder de warme lamp, zette de reanimatietafel stand-by in de tussenruimte en ik maakte een kort verslagje op de laptop over het verloop van de bevalling. Tussendoor liep ik naar Sara en keek hoe het ging en luisterde naar de baby. Moet je niet iets doen, vroeg Sara wanhopig. Nou nee, zei ik, jij doet het super en de baby ook. Maar…vroeg haar partner, dit duurt toch veel te lang allemaal…volgens de app moest de baby er al zijn.

De baby komt op zijn of haar eigen tijd zei ik. Wacht maar tot je persdrang voelt.

En ja hoor na een korte tijd onder de douche, waarbij Sara zich goed kon ontspannen, was daar de tijd voor het laatste stukje. Sara had persdrang, zo erg dat ze niet meer weg kon komen onder de douche. Nou, zei ik, dan beval je toch daar en pakte de baarkruk erbij, deed de douche uit, sloeg een handdoek om Sara heen en zei: geef maar toe aan je gevoel. Maar dat kan toch niet zo snel zei Sara, volgens Google duurt het dan nog heel lang, minstens een uur of twee uur. Nou weet je, zei ik, ik denk dat deze baby zich daar niet aan wil houden, deze baby wil zo graag kennismaken met jullie dat het een beetje sneller gaat. Kom, jij kunt dit…en hierop kreeg Sara weer vertrouwen en perste in een korte tijd de baby eruit die met een goede start geboren werd. Foto’s maakt haar partner met zijn IPhone, want een Canon is zo 2005. De wereld is weer een mensje rijker!

Hierna aten we een beschuitje en dronken een kopje thee. Ondertussen werkte ik het baringsverslag bij zodat ik die direct kon sturen naar de huisarts. De kraamzorg deed zo haar dingen en ging nog even mee met de ouders naar huis om op te starten deze bijzondere dag. Ik stuur je straks het dossier hoor, zei de kraamzorg, kun je meelezen wat er gebeurt. Ik stak mijn duim op bij het weggaan en dacht in mijzelf: Morgen zoek ik jullie thuis op en zie met mijn eigen ogen hoe het gaat en ga ervan uit dat als er iets is jullie mij bellen.

Ik ging naar huis en vroeg aan mijn man: hoe zou de verloskundige zorg er over 10 jaar uitzien? Doen we dan EHealth zorg, ook bij bevallingen, of blijven we bij ons vakwerk, het zien van de vrouwen, het stimuleren, het in hun eigen kracht zetten………ik vraag mij dit af!

Nou weet je, dacht ik voordat ik mijn eigen kinderen aandacht gaf, we zien het allemaal wel…eerst maar eens vandaag en morgen en voor de toekomst geen zorgen λ