Column Sanne Verhoef: Don't stop the music

Kyshona die medio oktober komt, heb ik inmiddels aan dat rijtje toegevoegd. Wat zullen ze verguld zijn, dat zij haar voor een optreden hebben weten te strikken. Ik zet het in mijn agenda. ‘t Zou een mooie aanleiding zijn om weer ’s terug te gaan naar m’n oude woonplek. Een mooie test ook, om te kijken of mijn ‘nieuwe’, beperkte gehoor dat trekt. Luisterend naar Kyshona’s muziek kan het niet anders dan dat de locatie er dat bekende ‘je ne sais quoi’ aan toevoegt wat het optreden bijzonder en onvergetelijk maakt. 

Met het warme onthaal van de mensen, zoals mij dat destijds met de 1e actie van de Verloterij ten deel viel, durf ik te wedden dat het voor Kyshona een memorabel optreden zal worden; dag en nacht verschil met het optreden de daarop volgende dag in Tivoli Vredenburg in Utrecht…. 

Tot 2 jaar geleden heeft muziek een grote rol in mijn leven gespeeld. Vroeger thuis, was het Country & Western dat de klok sloeg. Dolly Parton, Tammy Wynette, Boxcar Willie, Freddie Fender… vermoedelijk heb ik het te veel en te vaak gehoord. Het was voor mij aanleiding om te sparen voor een pick-up. Abba|Arrival was de eerste LP die ik kocht. Ik blijf het bijzonder vinden dat hun muziek, bijna 45 jaar later, nog steeds lekker klinkt. Verder werden o.a. ook diverse ‘Sisters’ (Pointer, Sledge), The Carpenters, Donna Summer, de bekende disco-knallers en WHAM aan de collectie toegevoegd. Plaatjes draaien werd op enig moment radio luisteren op donderdag- en vrijdagmiddag. Eerst huiswerk maken. En daarna voor de radio met de cassetterecorder op ‘stand by’. Het was een hele toer om favoriete nummers te tapen. Reclame moest omzeild worden. De presentator, met z’n grappen en grollen, liefst dwars door nummers heen. En huisgenoten die roepend de kamer konden binnenvallen, de opname verstorend. Ook geworstel met de cassetterecorder die regelmatig bandjes vrat. Van te gekke liedjes, die ik niet fatsoenlijk kon opnemen, kocht ik een single. Daarmee kwam die pick-up nog goed van pas. Zo werden op 45 toeren ‘Billie Jean’ en ‘Careless Whisper’ grijs gedraaid… 

Ik luisterde niet alleen naar muziek. Ook zong ik graag mee. Dit tot ongenoegen van een aantal huisgenoten. Hun reactie deed iets met mijn zelfvertrouwen. Het heeft mij er echter nooit van weerhouden te zingen. Sterker nog, ik heb op latere leeftijd in 3 bands gezongen. En wat een feest was dat! Mijn liefde om te zingen is bepalend voor hoe ik naar muziek luister. In eerste instantie luister ik naar stemmen, samenzang. Daarna naar een ritme of vibe. Stemmen raken me of niet. De eerste keer dat ik het nummer ‘Hope there’s someone’ van Anthony & The Johnsons hoorde, liepen de tranen over mijn wangen. Ik was zo geraakt… Maar ik word nerveus, wanneer iemand er een aantal octaven doorjaagt in een paar seconden. Vocaal waanzinnig knap, maar not my cup of tea. Ooit heb ik muziek kunnen beluisteren in een akoestische kamer met state of the art muziekapparatuur. Verbijsterend om uit koorzang de afzonderlijke mannen- en vrouwenstemmen te horen. Ademloos heb ik zitten luisteren. Klassieke muziek klonk fenomenaal; de toetsaanslag van een pianist was hoorbaar, net als de snaren van een cello… Ik wilde ’t liefst van alles luisteren om na te gaan wat ik op mijn huis-tuin-en keukenapparatuur aan verfijning miste… 

Sinds mijn eenzijdige plotsdoofheid inmiddels zo’n 2 jaar geleden, maakt muziek geen deel meer uit van mijn leven. Het plezier dat luisteren naar muziek, zingen en optreden me bracht, is niet meer. Dat blijft een enorm gemis. Gedoseerd, om overprikkeling te voorkomen, stream ik af en toe muziek over mijn hoortoestellen. Dat haalt het echter niet bij hoe het was. Laat onverlet dat muziek mensen raakt en verbindt. En dat is zó waardevol. So, don’t stop the music! Alvast een mooi optreden van Kyshona gewenst, geniet ervan.

Sanne Verhoef