Column: Stichting BiodiverStiens duikt de tuin in bij Carla en Wietse

Terwijl de zomer haar intrede doet en we steeds meer kleur en leven in onze tuinen ontwaren, mag Stichting BiodiverStiens een kijkje nemen in de tuin achter het oude Stienser stationsgebouw. Op zichzelf al een mooie authentieke plek. In het achterste deel van het huis wonen Carla en Wietse met daarachter een prachtige tuin. Vanaf het fietspad, het vroegere spoor, is het driehoekige stukje tuin vast wel eens opgevallen. Rondom de speelheuvel staat hier en daar wat kinderspeelgoed. 

“Toen we dit huis in 2019 kochten, was dit achterste stukje wat loze grond. We konden het erbij kopen en dat hebben we gedaan. Het is een stuk tuin dat ontstaat en een beleeftuin voor de kinderen, maar we genieten er zelf net zo veel van,” vertelt Carla enthousiast. Ze is gastouder en in deze veelzijdige tuin leren de kinderen planten en beestjes ontdekken. “Ze leren kleuren kennen en geuren herkennen. Ze krijgen respect voor alles wat leeft. Daarnaast is het een fijne plek om samen te spelen.” Van een boom die omgezaagd moest worden zijn stapstenen gemaakt. Net als het houten rendier dat vrolijk aan de zijlijn staat. Iets verderop staan we stil bij een bijzonder huisje. “Tijdens rioolwerkzaamheden stond dit betonnen onderdeel al een poos voor ons huis. Ineens zagen we er een huisje in. Eén deel is met resthout bekleed, een andere kant met turfsteen, waar straks mos op zal groeien,” licht Carla toe. Het dak spant de kroon door een heus sedumdak, een sponsachtige mat helemaal begroeid met vetplantjes die elk jaargetijde weer van kleur veranderen. Dit natuurhuisje laat de kinderen niet alleen kennis maken met verschillende structuren, het is ook nog eens goed voor de biodiversiteit. 

Op de klimberg is er vrij spel voor wildgroei. Nu sieren klaprozen en vrouwenmantel het tafereel. “De kinderen zijn een belangrijke spil in de tuin. Door het speelgedrag ontstaan nieuwe paadjes, pluktuintjes en klimgedeeltes. Hun interesses geeft ons ideeën om de tuin daarop in te richten.” Zo staan er in het uiterste puntje, ‘de appelpunt’, fruitbomen en geven de aardbeiplanten al volop vrucht. Ook kunnen de kinderen er genoeg paardenbloemen en madeliefjes plukken.

Het stuk privétuin is net zo goed een beleeftuin, want Wietse en Carla worden er geregeld verrast. De destijds overwoekerde tuin hebben ze in 2019 open gemaakt, om ruimte en licht te creëren. “Toen we de gevaarlijke taxus weghaalden, kwam er zomaar een Kiwi tevoorschijn! Dat was echt een verrassing.” Een ander kadootje was een uitgeschoten bessenstruik waar Wietse zich de besjes goed van laat smaken. Een aantal hoekjes in de tuin mogen verwilderd blijven. Zo is er een hoek waar het klaver lekker mag groeien. ‘Juist daar zien we de meeste hommels en vogels,’ geeft Carla aan. “Als schutting hebben we een houtwal gemaakt, hier kunnen de sluipwespen schuilen.” Elders in de tuin is een klein kikkerpoeltje. “Daar kunnen de egels drinken,” valt Wietse bij. Zijn passie voor dieren en natuur kreeg hij van huis uit mee. “We zijn gek op beestjes! Zij zijn het belangrijkste in de natuur, zonder hen zijn we nergens!” Tot slot leert Carla me de zoete kauwgomgeur van de Boerenjasmijn kennen. Het klopt, de tuin van Carla en Wietse is een echte beleeftuin!

Tekst : Inge Feenstra